Ramalinggam Rajamanickam’s scientific contributions

Peningkatan bilangan orang kurang upaya dalam kependudukan di Malaysia telah menyebabkan kerajaan perlu untuk mewujudkan pelbagai kemudahan, termasuk akses orang kurang upaya ke bangunan awam kerana penikmatan hak asasi yang asas banyak melibatkan hak akses. Namun, undang-undang yang berkaitan dengan akses orang kurang upaya ke bangunan awam di Malaysia tidak menyeluruh dan mempunyai kelemahan. Oleh itu, artikel ini bertujuan untuk menganalisis isu-isu tentang hak akses orang kurang upaya ke bangunan awam dan memberikan cadangan untuk menambah baik peruntukan tentang akses orang kurang upaya ke bangunan awam di Malaysia. Bagi mencapai objektif tersebut, metod kajian yang digunakan ialah pendekatan kualitatif iaitu pendekatan perundangan tulen yang menggunakan kaedah analisis kandungan. Data dikumpulkan daripada pelbagai sumber, terutamanya Akta Orang Kurang Upaya 2008 [Akta 685], Undang-Undang Kecil Bangunan Seragam (Selangor) 1986 (UUKBS), Konvensyen tentang Hak Orang Kurang Upaya (CRPD) dan kes-kes mahkamah. Berdasarkan analisis yang dijalankan, artikel ini mendedahkan bahawa isu-isu tentang hak akses orang kurang upaya ke bangunan awam di Malaysia ialah ketidakselarasan undang-undang Malaysia dengan CRPD, ruang lingkup perundangan yang terhad, ketiadaan peruntukan audit akses serta kuasa terhad Majlis Kebangsaan bagi Orang Kurang Upaya. Oleh itu, artikel ini mencadangkan agar Akta 685 dan UUKBS dipinda untuk memastikan undang-undang ini sejajar dengan CRPD. Kesimpulannya, terdapat keperluan untuk meneliti semula semua peruntukan tentang hak akses orang kurang upaya ke bangunan awam di Malaysia bagi menjamin hak-hak orang kurang upaya di sisi undang-undang.

Akses ke bangunan awam merupakan antara hak orang kurang upaya yang dinyatakan dalam Akta Orang Kurang Upaya 2008 [Akta 685]. Hak akses orang kurang upaya ke bangunan awam tersebut adalah berdasarkan prinsip kesamarataan sebagaimana yang terkandung dalam Perkara 8 Perlembagaan Persekutuan. Namun, golongan orang kurang upaya di Malaysia masih dilanda kesukaran untuk mendapatkan akses yang sewajarnya ke bangunan awam dan menyebabkan golongan orang kurang upaya telah dinafikan hak mereka dan tidak dapat mengambil bahagian sepenuhnya secara berkesan dalam masyarakat. Peningkatan bilangan orang kurang upaya dalam kependudukan di Malaysia telah menyebabkan kerajaan perlu mewujudkan pelbagai kemudahan, termasuk akses orang kurang upaya ke bangunan awam kerana penikmatan hak asasi yang asas banyak melibatkan hak akses. Walau bagaimanapun, undang-undang yang berkaitan dengan akses orang kurang upaya ke bangunan awam di Malaysia tidak menyeluruh dan mempunyai beberapa kelemahan, seperti kerangka undang-undang Malaysia tidak sejajar dengan kandungan Konvensyen tentang Hak Orang Kurang Upaya (Convention on the Rights of Persons with Disabilities [CRPD]) di samping ruang lingkup perundangan yang terhad dan ketiadaan peruntukan undang-undang yang mewajibkan audit akses. Oleh itu, buku ini bertujuan untuk mengenal pasti model ketidakupayaan berkaitan dengan hak akses orang kurang upaya ke bangunan di samping menganalisis undang-undang antarabangsa berkaitan dengan hak akses orang kurang upaya ke bangunan awam. Selain itu, buku ini mengenal pasti dan menganalisis kedudukan undang-undang berkaitan dengan hak akses orang kurang upaya ke bangunan awam bagi mengetahui sejauh mana kerangka undang-undang Malaysia sejajar dengan kandungan CRPD. Buku ini turut menerangkan komitmen Malaysia dan cabaran-cabaran yang dihadapi oleh Malaysia dalam menjamin hak akses orang kurang upaya ke bangunan awam.

Orang kurang upaya berhak kepada perkara-perkara asas yang diperlukan dalam kehidupan sama seperti seorang manusia yang berkeupayaan, seperti akses kepada pendidikan, pekerjaan, perubatan, maklumat dan persekitaran fizikal. Hak orang kurang upaya terhadap semua akses tersebut telah menjadi antara hal perkara yang kian mendapat perhatian dan diterjemahkan dalam bentuk instrumen antarabangsa yang melibatkan hak asasi manusia. Kemunculan Konvensyen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu tentang Hak Orang Kurang Upaya (United Nations Convention on the Rights of Persons with Disabilities) telah menjadi satu titik tolak yang paling penting dalam dunia orang kurang upaya kerana hingga sekarang, Konvensyen tersebut merupakan instrumen antarabangsa yang paling lengkap dan menggariskan hampir semua hak-hak yang dijamin bagi orang kurang upaya serta menjadi rujukan utama hampir semua negara di dunia bagi perkara-perkara yang berkaitan dengan ketidakupayaan dan kebolehaksesan orang kurang upaya. Sebelum wujudnya Konvensyen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu tentang Hak Orang Kurang Upaya, terdapat instrumen-instrumen antarabangsa yang telah wujud dan menjadi pemangkin kepada perjuangan hak orang kurang upaya terhadap akses-akses yang dinikmati oleh orang berkeupayaan. Kewujudan instrumen-instrumen antarabangsa tersebut membuktikan wujudnya sokongan antarabangsa untuk melaksanakan perkara-perkara yang digariskan dalam Konvensyen tersebut ke peringkat yang lebih tinggi. Perkara yang menjadi persoalan di sini ialah adakah terdapat peruntukan-peruntukan dalam instrumen-instrumen antarabangsa sedia ada yang memberikan perlindungan dan jaminan kepada orang kurang upaya terhadap akses-akses yang diperlukan untuk kesinambungan hidup mereka? Sejauh manakah instrumen-instrumen antarabangsa yang wujud memperuntukkan hak orang kurang upaya kepada akses-akses penting tersebut? Persoalan ini perlu dijawab dengan menggunakan kaedah kualitatif secara analisis undang-undang, iaitu dengan meneliti dengan lebih khusus peruntukan-peruntukan dalam beberapa instrumen antarabangsa berkaitan hak orang kurang upaya terhadap semua akses yang penting dan diperlukan untuk kesinambungan hidup golongan tersebut. Artikel ini akan mengenal pasti instrumen-instrumen antarabangsa berkenaan dengan hak orang kurang upaya kepada akses-akses untuk kelangsungan hidup dan melihat skop dan ruang lingkup instrumen-instrumen antarabangsa tersebut dalam menjamin hak-hak orang kurang upaya.

Akses kepada bangunan awam merupakan antara hak orang kurang upaya yang dinyatakan dalam Akta Orang Kurang Upaya 2008 [Akta 685]. Hak akses orang kurang upaya kepada bangunan awam tersebut adalah berdasarkan prinsip kesamarataan sebagaimana yang terkandung dalam perkara 8 Perlembagaan Persekutuan. Sebelum kewujudan Akta Orang Kurang Upaya 2008, Malaysia telah meratifikasi Konvensyen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu tentang Hak Orang Kurang Upaya pada 19 Julai 2010, dengan reservasi terhadap perkara 15 (larangan seksaan dan layanan buruk) dan perkara 18 (hak kepada kebebasan pergerakan dan kewarganegaraan). Walau bagaimanapun, golongan orang kurang upaya di Malaysia masih dilanda kesukaran untuk mendapatkan akses yang sewajarnya kepada bangunan awam dan menyebabkan golongan orang kurang upaya telah dinafikan hak mereka dan tidak dapat mengambil bahagian secara berkesan dan menyeluruh dalam masyarakat. Isu yang timbul di sini ialah adakah terdapat peruntukan-peruntukan dalam Akta Orang Kurang Upaya 2008 [Akta 685] berkaitan dengan hak akses kepada bangunan awam di Malaysia? Sejauh manakah orang kurang upaya boleh mengemukakan tuntutan di mahkamah sekiranya berlaku penafian hak akses mereka terhadap bangunan awam di Malaysia? Persoalan ini perlu dijawab dengan menggunakan kaedah kualitatif secara analisis undang-undang, iaitu dengan meneliti peruntukan-peruntukan dalam Akta Orang Kurang Upaya 2008 [Akta 685] berkaitan dengan akses kepada bangunan awam dan hak orang kurang upaya untuk membuat tuntutan di mahkamah sekiranya berlaku pelanggaran terhadap hak mereka. Penulisan ini akan mengenal pasti peruntukan-peruntukan dalam Akta Orang Kurang Upaya 2008 [Akta 685] berkaitan dengan hak akses kepada bangunan awam di Malaysia dan mencadangkan perkara-perkara yang perlu dilakukan untuk meningkatkan jaminan hak orang kurang upaya terhadap akses kepada bangunan awam di Malaysia.