Mohammad Javad Safian’s research while affiliated with University of Isfahan and other places

Averroes, as one of the greatest philosophers following Aristotle who knows himself to be commitment to reason, has been never considered in Iran. This is done while Avicenna, his the other Aristotelian philosopher, has always been considered by Iranian scholars and his philosophy is considered as the only pure and genuine reading of Aristotle's philosophy. The reason of the lack of considering Averroes' thoughts in Iran are so profound and indicate his different approach to two concepts of religion and philosophy. Some scholars consider the nature of Averroes's thought to have significant differences with Avicenna's. Regarding this issue from their perspectives largely indicates the separation of ideas and thoughts between the east and west of Islamic world, while according to some others, such differences are meaningless and nobody can speak of any separation between the religious culture of the west and east of Islamic world. The claim of the present article is that the different ideas and heterogeneity of views between these two great Islamic philosophers enjoy more rational and historical support and legitimacy. DOI: 10.5901/mjss.2014.v5n9p535

In order to avoid subjectivism hidden in the basis of modern aesthetics -established by Kant- Gadamer (1900-2002) proposes the experience of art in the form of play, which is consistent with other hermeneutical components of his thought. A work of art as play is no longer a mere object of “aesthetic consciousness”, but it is a totality in which we take part. A live and full presence in the paly of art is both theoretical and practical experience. This kind of participation in the paly of a work of art can be sought in other cases which are a kind of play themselves, i.e. festivals, celebrations and religious rites. However, it seems that the concept of participation regarding the paly of art has two modes: one is that the participation means to accompany other people in a presentation and have a collective experience and the other means to attend in play of a work of art without paying attention to the presence of other people. It seems that Gadamer has been swaying from one participation dimension to another. DOI: 10.5901/mjss.2013.v4n3p769

اصل جهت کافی یکی از اصول بسیار مهم فلسفی است. آرتور شوپنهاور فیلسوف مشهور آلمانی، بر این اصل بسیار تأکید کرد و آن را مدخلی برای ورود به نظام فلسفی خویش قرار داد. وی بر آن است تا حدود و شرایط اطلاق این اصل را به نحو دقیق مشخص کند و از کاربرد ناروای آن در ساحت ماورای واقعیت پدیداری بپرهیزد. این اصل در نظام فلسفی وی حاکم بر روابط و نسب میان پدیدارها و اعیان است. به علاوه، اصل مذکور در نظام فلسفی وی مساوی با اصل علیت نیست، بلکه گسترده‌تر از آن است؛ زیرا اصل علیت تنها صورتی از صورت‌های چهارگانة اصل جهت کافی است. در این نوشتار سعی بر این است که مفاد، کارکرد، حوزة اطلاق و اهمیت این اصل را در فلسفة شوپنهاور نشان دهیم.

در تفکر جدید، آدمی به فاعل شناسا تبدیل شده است و جهان به امتداد صرف و متعلّق شناسایی. حاصل این تفکر، جدایی بین عالم و آدم و بیگانگی آدمی از جهان است. تلاش هیدگر آن است که بار دیگر بین جهان و انسان قرابتی را که تا پیش از دورة جدید وجود داشته است، احیا کند، چرا که از جمله مهمترین ویژگی‌های دورة جدید، سوبژکتیویسم (اصالت فاعل شناسا) است که خود باعث شده تا این بیگانگی معنایی مضاعف پیدا کند. لذا وی به‌ویژه در دورة متأخر تفکر خویش می‌کوشد تا با تأمل در معانی حقیقت، سکنی گزیدن، ساحت قدس، زبان و عالم بر این دوگانگی غلبه کند. عالم در نظر او واجد چهار وجه است: فانیان (انسان‌ها)؛ قدسیان؛ آسمان؛ زمین. آدمی با فراخوانده شدن از سوی هستی در زمین، زیر آسمان و در قرب ساحت قدس سکنی می‌گزیند.