Content uploaded by Yasar Sari
Author content
All content in this area was uploaded by Yasar Sari on Jul 29, 2021
Content may be subject to copyright.
A preview of the PDF is not available
Bölgesel Mücadelenin Küresel Aktörü Rusya: 2020
Avrasya’nın merkezinde yer alan Karadeniz, Batı ve Rusya arasındaki sınır hattını oluşturmaktadır. Soğuk Savaş döneminde çatışmalardan uzak olan sınır, Soğuk Savaş’tan sonra sorun hattına dönüşmüştür. Sorunun özü, NATO'nun doğuya genişlemesi ve Rusya’nın buna gösterdiği tepkidir. Karadeniz’in Batı kapsama alanına girme olasılığı Rusya’nın tutumunda önemli değişikliğe neden olmuştur. NATO’nun Gürcistan ve Ukrayna’yı üye olarak kabul etme olasılığını gündeme almasından itibaren Rusya’nın Ağustos 2008’de Gürcistan’a, Mart 2014’te Ukrayna’ya müdahalesi ve Kırım’ı ilhak etmesi, Karadeniz’in Batı’nın kontrolü altına girme olasılığına karşı tepkileridir. Rusya’nın 24 Şubat 2022’de başlattığı Ukrayna’yı işgali de, daha önceki adımların devamı olarak yorumlanabilir. Rusya’nın işgal kararının altında, Batı’nın Doğu Avrupa’dan sonra Karadeniz’de de söz sahibi olma niyetine karşı kararlı tepki göstermesi yatmaktadır. Aslında Rusya’nın Batı’nın Karadeniz’deki varlığını kabul etmesi, güvenliği için kontrolü altında olması gereken yakın çevresindeki bağın koparılmasına razı olması demektir. Rusya’nın güvenliğini sağlama inisiyatifinin kaybolmasıyla sonuçlanacak böyle bir durumu kabul etmesi mümkün değildir. Bu nedenle Batı’yı bölge dışında tutma esasına dayanan Rusya’nın Karadeniz Politikası, bölgeye yönelik güvenlik, siyasi ve ekonomik çıkarlarını gerçekleştirmesini sağlayacak bileşenler üzerine inşa edilmiştir. Dolayısıyla bu çalışmanın amacı, Rusya’nın uygulamaya koyduğu Karadeniz politikasının temel esaslarının ortaya konulması, bunun Karadeniz ve geniş havzası için doğuracağı sonuç ve etkilerin tespit edilmesidir.
Boğazlar Rejimine İlişkin Türk Dış Politikası ve Karşılaşılan Kimi Sorunlar
Romania has the third largest natural gas reserves within the European Union (EU) and new reserves are still being discovered. With domestic gas production within the EU declining, the country could play an important role in the regional market. But for this to happen, interconnections need to be expanded and the liberalization of the market needs to be completed, write Ramona Visenescu and Henry Bartelet of the independent international think tank DynaMundo.
Soğuk Savaş bittikten hemen sonra Karadeniz Havzası’nda son yüzyılda oluşan güç dengesi bozuldu. Böylece bölge geniş anlamda alışıldık üstünlük mücadelesinin ötesinde küresel çıkar çatışmalarına sahne olmaya başlamıştır. Karadeniz ve çevre çapındaki hinterlant topraklarda biçimlenen yeni güç mücadelesi asimetrik olduğu kadar tarihte ilk defa hibrit özelliklere de sahiptir. Yeni güç mücadelesinde yakın aktörlerle birlikte yeni düzenin uzak aktörleri de yer almıştır. Çarlık Rusyası, büyük güç statüsüne yükselebilmesinin Karadeniz ve Doğu Akdeniz hâkimiyeti sayesinde gerçekleşebileceğini biliyordu. Benzer şekilde Soğuk Savaş sonrasının ilk döneminde rakipsiz kalan hegemon güç ABD; Balkanları rehabilite edip sınırlarını Karadeniz’e kadar uzatmak isteyen AB; Karadeniz ve yakın çevresini yaşam sahası olarak görüp, bu bölgede sahildar olmayan güce tahammül etmek istemeyen Rusya Federasyonu ve mevcut statükoyu, dengelenmiş kuvvet dengesi içinde muhafaza etmeyi arzulayan Türkiye yeni güç mücadelesinin taraflarını oluşturmuşlardır. Tarafların çıkarları kontjonktürel olarak uzlaşıp zaman zaman çatıştığından, Asya ile Avrupa arasındaki alternatif enerji kaynaklarının, kadim ticaret yollarının ve bölge deniz hâkimiyet merkezinin kavşağında yer alan Karadeniz Havzası, umulmadık ittifak ve rekabet gruplaşmalarına sahne olmaktadır. Bu çalışmada son 30 yılda Karadeniz Havzası’nda gerçekleşen güç mücadelesi analiz edilmeye çalışılacak, Havza’da faaliyet halinde olan başat aktörlerin dış politika öncelikleri değerlendirilecektir.
The article studies the role of energy resources in the annexation of Crimea by the Russian government. Russian justification that this action was taken to protect Russian ethnicity, as declared with the “referendum”, can be challenged in the light of the realist balance of power concept. According to the research, Russia considered Ukraine’s improving relations with the West as a threat and tried to eliminate it with preemptive action, in order to reestablish regional balance of power with the West. The article finds that the energy factor had a significant role in this consideration but in a subtractive approach. More precisely, there were no major incentives for Russia to capture the Black Sea resources intrinsically, but these reserves were recognized as part of the main Ukrainian economic empowerment plan, particularly on the EU’s future energy market. Thus, Russia tried to block Ukraine’s access to them in line with a wedge strategy. Hence, the annexation can be considered as one part of Russian energy policy towards the EU and Russia’s goal to emasculate Ukraine’s natural gas transit role by constructing new pipelines such as Nord Stream and Turkish Stream, as the other part.
The study exemplifies how Ukraine’s strategic position has been significantly diminished from the energy perspective.
The international system can be defined as an environment in which states interact with each other, and that is formed by states whose basic elements are separated from each other by certain boundaries with regular and dependent relations among them. Although international relations have existed as long as states themselves, the modern international system is just a few centuries old. Important events have acted as the milestones in the transformation of the international system. The Peace of Westphalia in 1648, which ended the Thirty Years’ War among European states, can be deemed the commencement of the modern international system. It established the state as the legitimate European polity and legalized a commonwealth of sovereign states (Philpot 1999, 581). From that stage forward, the international system has been mainly based on relations between the nation states, which have been regarded as the dominant political units in world politics, have enjoyed exclusive rights within a given territory, and have been able to implement their own domestic policies in their own domain.
In the seventeenth and eighteenth centuries, several powerful nation states controlled Europe. Some of these remained powerful throughout most parts of the modern age, but some others shrank in power over time. Weaker states often came together to limit dominant powers’ influence, a practice known as ‘balance of power’, which refers to the distribution of power among countries so that no nation can seriously threaten the fundamental interests of another. Demonstrating that they sought to preserve the power balance, the dominant units of the international system tried to prevent French attempts under Louis XIV during the War of the Spanish Succession (1700–1713), and Napoleon’s efforts in the period 1789–1815, to dominate the international system.
...
The Central and East European (CEE) part of the Eurasian landmass is often overlooked in the conversations on contemporary geopolitics. Yet, owing to China’s relations with the CEE countries, the region has been subject to growing strategic attention. This article offers a brief overview of the history of this relationship by focusing on the “17+1” mechanism. Nestled within the broader Belt and Road Initiative (BRI), the “17+1” has provided a unique regional arrangement for extending Chinese influence in the sixteen CEE countries. The article inquires whether there is something else than the instrumental economic reasoning for the willingness of CEE countries to partner with China. The analysis detects three distinct strategic narratives motivating the participation of CEE states in the “17+1” mechanism. The study concludes with an enquiry on China’s preparedness to respond to such identity geopolitics not only in the CEE region, but throughout the vast expanse covered by the BRI initiative.
"Diplomasi tarihi, tarih biliminin geç ortaya çıkmış disiplinlerindendir. Avrupa'da XVIII. yüzyılın sonlarından itibaren gelişmiş, ülkemizdeyse ancak XX. yüzyılla birlikte tarih yazıcılığı metotları arasına girmiştir. Halen bu sahada büyük boşluk vardır.
Ülkemizde geç başlayan diplomasi tarihi yazıcılığı, konu olarak genellikle Cumhuriyet döneminin milletlerarası münasebetlerini alır. Osmanlı diplomasi tarihi alanıysa ekseriyetle yabancılara terk edilir. Çağrı Erhan, Osmanlı dönemi Türk-Amerikan ilişkilerini konu aldığı bu çalışmasıyla büyük bir boşluğu doldurmaktadır. Klasik diplomasi tarihi metodundan uzaklaşmayarak, Türkiye, ABD ve İngiltere arşivlerinde ulaştığı vesikaları kitabının temel yapıtaşları olarak almış, böylece spekülasyonlara açık bir konuda ciddi, yansız ve güvenilir bir çalışma hazırlamıştır.
ABD'nin Mağrib bölgesiyle ilişkilerinden, misyonerlerin Levant'taki faaliyetlerine, Osmanlı-ABD silah ticaretinden, ABD'nin Doğu Sorunu'na bakışına kadar geniş bir yelpaze içinde Türk-Amerikan ilişkilerinin tarihsel kökenlerini konu edinen bu kitap, Osmanlı diplomasi tarihi ve Türk-Amerikan ilişkileriyle ilgilenenlerin mutlaka okumaları gereken bir kaynak eser niteliğindedir."
Prof. Dr. İlber Ortaylı
Since Russia’s military intervention in Ukraine in 2014, the security situation of Europe’s eastern ‘frontline states’ has undergone significant changes. In and around the Black Sea, the Baltic Sea and the Barents Sea, the scope and scale of military activity has grown, as has the frequency of Russian–Western military encounters. Despite the many similarities between the three regions, and despite the increased risk of negative spillover from one region to another, there are also noteworthy regional differences. As of today, the security challenges appear to be more severe and pressing in the southern and central part of the ‘frontline’ than in the northern.