Οι δασικές πυρκαγιές κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν εξελιχθεί σε ένα σημαντικό πονοκέφαλο για τις κυβερνήσεις και έναν άλυτο γρίφο για τις κοινωνίες που αναγνωρίζουν μεν την ύπαρξη ενός σοβαρού προβλήματος αλλά δεν έχουν σαφή εικόνα για το πώς μπορεί να λυθεί. Συζητήσεις οι οποίες μεταδίδονται τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά, κυρίως μετά από τραγικά δυστυχήματα ή μεγάλες καταστροφές που έχουν προκληθεί από δασικές πυρκαγιές, παρόλο που συμβάλουν στην ενημέρωση, δεν φαίνεται να τελεσφορούν καθώς ενίοτε μπερδεύουν αρκετά, κουράζουν ή/και αποκαρδιώνουν αρκετούς από τους συμπολίτες μας. Μεγάλος αριθμός εκπομπών μέσα σε ένα σχετικά μικρό αριθμό ημερών, τροποποιημένα προγράμματα συνεχούς ροής που ενημερώνουν για τις εξελίξεις, διαδοχικές ανταποκρίσεις, εναλλαγή καλεσμένων που προσπαθούν να συμβάλουν στην περιγραφή ή και στην ανάλυση του φαινομένου και η συνήθως μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στους τηλεθεατές ή τους ακροατές να κατανοήσουν τα βασικά στοιχεία του προβλήματος. Μένουν, στις περισσότερες περιπτώσεις μετέωροι με ανύπαρκτα ή ασαφή «συμπεράσματα».
Αν στα παραπάνω, προστεθούν και οι πολυάριθμες αντιπαραθέσεις πάνω σε υπαρκτά ή «ανύπαρκτα» ζητήματα γύρω από το φαινόμενο, οι οποίες εκδηλώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κόσμιο ή μη κόσμιο τρόπο, τότε γίνεται σχετικά εύκολα αντιληπτό το γιατί πολλοί από τους συμπολίτες μας οι οποίοι προσπαθούν να αποκτήσουν κάποιες σχετικές γνώσεις, εμποδίζονται σημαντικά.
