No full-text available
To read the full-text of this research,
you can request a copy directly from the author.
The Unknown History of Cognitive Linguistics
Works written in the cognitivist vein have been clearly inspired by and connected with Gestalt psychology – a fact recognized by scholars who describe the beginnings and subsequent development of cognitive theories of language. However, the discoverers of hidden aspects of the history of Cognitive Linguistics hardly ever put on their lists of forerunners the name of Roman Ingarden. And yet many of fundamental principles that underlie cognitivist theories of language and grammar can be found in Ingarden’s writings, notably in his The Cognition of the Literary Work of Art, first published in 1937 – exactly half a century before the year 1987, the annus mirabilis of Cognitive Linguistics, when its founding fathers published their groundbreaking monographs. Ingarden wrote about “literature”, while Langacker and his followers focus upon “non-literature”, i.e. text and discourse as elements of everyday communication. But both the (narrower) aesthetic concepts of Ingarden and the wider (linguistic) notions of Langacker, Lakoff or Talmy are based upon the fundamental opposition between the objectivist and the subjectivist approach. Most striking is the convergence of their view upon the shape of language as it occurs in verbal expression, inevitably connected with consciousness and mental activity of the producer: a cognizant subject of perception, conceptualization and expression. Deeper knowledge of Ingarden’s phenomenological thought might enrich cognitivist reflection on language and by taking account of phenomenological aspects of language use promote the search for markers of “everyday literariness”.
The paper considers the neural and functional grounding of human skills in the production metaphoric/metonymic extension. Two existing theories underlie the main concept of the paper. The first one focuses on the correspondence of a certain cell assembly in the human cortex to a specific entity or an object; the cell assembly may embed the neurons pertaining to different cortex areas (sensory, motor, or language areas). The second proposition employed is based on the theory of Geschtalt, arising as a consequence of an object/event’s repeated perception. We also consider the model of a higher-order cell assembly formation. According to the model, some lower-order cell assemblies, each of them corresponding to a Geschtalt component, may be united in the framework of a Geschtalt matrix. The process is embodied in cognitive and verbal domains. We argue that the existing denotation, encoded in the preceding cell assembly, is transposed onto a new one represented by the Geschtalt cell assembly, when the phonetic form and semantics of the previous object are retained during this process. The neurophysiological process, which has been detailed in the paper, bears considerably on language evolution. In the case where the phonetic contours and semantics of an existing lexeme are transferred upon a second lexeme, adjacent to the first one within the Geshtalt framework, a whole tree of lexemes pertaining to one cognitive domain is formed. Due to this phenomenon, lexeme diversification occurs, which in turn gives rise to the formation and ramification of language dialects.
Artykuł jest poświęcony kwestii edukacji i uczeniu się w formule online. W Oświeceniu akcentowano rozum i wymagano rozwoju samowiedzy, ewolucji samoświadomości jednostki i społeczeństwa, począwszy od cogito jako centralnej pozycji w praktyce edukacyjnej. Pojawienie się natomiast w najnowszych czasach edukacji online staje się okazją do przyjrzenia się przemianom w tej dziedzinie, a także nowym możliwościom. Autorki stwierdzają, że klasyczna teoria edukacji wymaga obecnie dostosowania, a nawet istotnej zmiany. W nowym paradygmacie edukacji (paradygmacie rozumienia) konieczne jest uwzględnienie heurystyki ciała i harmonijnego połączenia stanowisk filozoficznych wyrażanych formułami Cogito ergo sum i Scentio ergo sum. Zdaniem autorek jest to fundamentalne stanowisko zrozumienia racjonalności po Oświeceniu. Nowe teorie pedagogiczne opierają się na fundamencie uwzględniającym nie tylko tradycyjne cogito (myślę), ale także konceptualne i filozoficzne podstawy teorii poznania cielesnego. Opierając się na współczesnych badaniach nad ewolucją człowieka, autorki stawiają tezę, że w edukacji należy uwzględniać znajomość morfologii człowieka i brać pod uwagę ciągły proces koewolucji ciała, środowiska i umysłu (świadomości), ponieważ ludzkie percepcje i działania współdziałają ze sobą. Według autorek prawdziwość postawionej tezy potwierdza obecny rozwój programów HCI (Human- -Computer Interaction Programs), ponieważ dzięki temu wprowadzone zostały do cyberprzestrzeni doznania, do których zdolna jest jedynie heurystyka fizyczna. Dzięki tego typu programom ulepszone zostały praktyki edukacyjne, które stały się bardziej skuteczne i zróżnicowane metodologicznie.
ResearchGate has not been able to resolve any references for this publication.