Artykuł ma na celu omówienie teorii przecięć jako metody na wzmocnienie praw dziecka poprzez uwzględnienie perspektywy intersekcjonalnej, zarówno na arenie międzynarodowej, jak i w wymiarze krajowym. Sytuacja dzieci przynależących do wielu kategorii społecznych pozostaje niezauważona przez ustawodawcę, sądy, władzę administracyjną, a także publiczne oraz prywatne instytucje opieki społecznej, które koncentrują się na jednym aspekcie (np. niepełnosprawności), nie dostrzegając krzyżujących się dalszych cech (np. płeć i pochodzenie). Tymczasem cechy te powinny być brane pod uwagę jednocześnie i całościowo, ponieważ są ze sobą nierozerwalnie sprzężone. Niezbywalne i przyrodzone prawa dziecka w obecnym kształcie wymagają podjęcia próby ponownego ich określenia w aspekcie analizy intersekcjonalnej w celu przywrócenia faktycznej równości szans w ich wykorzystaniu.