Dylematy wprowadzenia euro w Polsce przez pryzmat polityczny i gospodarczy

Abstract

Problem przystąpienia Polski do strefy euro jest ponadczasowy, ważny nie tylko w kwestiach gospodarczych i politycznych, ale przede wszystkim cywilizacyjnych. Nasz kraj po upadku komunizmu opowiedział się za włączeniem do struktur europejskich (NATO i Unia Europejska). Była w tym wyborze zgoda elit politycznych, podporządkowano temu całą polską politykę wewnętrzną i zagraniczną. Cel został osiągnięty w latach 1999–2004. Wydawać by się mogło, że po osiągnięciu tego sukcesu państwo polskie dalej będzie się integrować z Zachodem, wpisywać się w krąg cywilizacji zachodnioeuropejskiej. To jedyna droga wyjścia z peryferii i zajęcia miejsca w centrum Europy i zachodniej cywilizacji, do czego Polska dążyła bezskutecznie przez kilkaset lat. Tymczasem okazało się, że większość elit politycznych z koniunkturalnych i doraźnych pobudek zmieniła w tej fundamentalnej sprawie zdanie. Jest to bardzo niebezpieczny trend polityczny, ponieważ możemy być w najbliższej przyszłości jako państwo, ale również społeczeństwo zmarginalizowani jako peryferie w przestrzeni europejskiej. Euro to nie tylko wspólna waluta, ale gwarant stałego miejsca w centrum Europy co mogłoby zapewnić Polsce bezpieczny byt, stabilność gospodarczą obecnie i w przyszłości, wyzwolenie się od przeszłości wschodnioeuropejskiej.