Η ίδρυση και λειτουργία του «Διδασκαλείου των Νηπιαγωγών «Ανατολής» του εν Ζινδζί – δερέ της Καισαρείας», του δεύτερου χρονικά, μετά το Διδασκαλείο της Καλλιθέας, διδασκαλείου νηπιαγωγών που είχε συσταθεί στο πλαίσιο της ελληνικής εκπαίδευσης, εγγράφεται σε έναν κύκλο συστηματικών προσπαθειών για την οργάνωση της εκπαίδευσης των νηπιαγωγών στη φρεβελιανή εκδοχή. Σε μεγάλο βαθμό, οι αναφορές στη λειτουργία του νηπιαγωγικού επαγγέλματος την περίοδο που συστήνεται το Διδασκαλείο αναδεικνύουν την αγωνία για την εδραίωση της Ορθοδοξίας, την εξυπηρέτηση των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν στην πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. Πρόκειται για λειτουργίες που προσδιορίζουν τη νηπιαγωγό ως θεματοφύλακα των εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων. Έτσι, οι νηπιαγωγοί θεωρούνταν απαραίτητες εκεί όπου το εθνικό έρεισμα αξιολογούταν ως αποδυναμωμένο, η γλωσσική συμπεριφορά των κατοίκων αποδυνάμωνε τα επιχειρήματα για την κατίσχυση των εθνικών συμφερόντων. Στον τομέα αυτό το νηπιαγωγείο θεωρήθηκε το ιδεατό ίδρυμα σε σχέση με τις άλλες εκπαιδευτικές βαθμίδες. Άλλωστε, με τους όρους αυτούς αρθρώνονται και τα πειστικότερα των επιχειρημάτων για την ανάπτυξη νηπιαγωγείων σε διαφιλονικούμενες περιοχές και τη σύσταση ιδρυμάτων εκπαίδευσης νηπιαγωγών. Η περίπτωση του Διδασκαλείου Νηπιαγωγών των Φλαβιανών (Ζιντζίδερε) φαίνεται να εμπίπτει στο παραπάνω ερμηνευτικό πλαίσιο, τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις που οδήγησαν στη σύστασή του. Οι βίαιες εξελίξεις που οδήγησαν στη διακοπή του έργου του, δεν επέτρεψαν να ολοκληρώσει το εκπαιδευτικό και πολιτισμικό έργο που είχε αναλάβει.