Wykazanie przez Profesora Bergera, że żaba wodna Pelophylax esculentus nie jest gatunkiem lecz hybrydogenetycznym mieszańcem oraz rozwój technik molekularnych przyczyniły się do rozwoju badań nad systematyką żab zielonych zachodniej Palearktyki. Według obecnej wiedzy, dzielą się ona na gatunki hybrydogenetyczne (P. esculentus, P. grafi, P. hispanicus) oraz gatunki biologiczne wpadające do trzech głównych grup genetycznych (kladów), wyznaczonych na podstawie zmienności w mitochondrialnym DNA: 1) saharicus/perezi: P. saharicus, P. perezi, 2) lessonae: P. lessonae, P. bergeri, P. shqipericus, 3) ridibundus: P. ridibundus, P. bedriagae, P. kurtmuelleri, P. epeiroticus, P. cerigensis, P. cretensis, P. caralitanus, P. cypriensis. W Polsce potwierdzono występowanie gatunków P. lessonae i P. ridibun-dus oraz ich naturalnego mieszańca P. esculentus, natomiast w południowozachodniej części kraju stwierdzono wysoką częstość występowania mieszańców pomiędzy P. ridibundus, a pochodzącym z Bałkanów P. kurtmuelleri. Badania nad rozmieszczeniem taksonów w Europie wykazały, że część z nich została introdukowana przez człowieka poza obszarem ich naturalnego występowania, co może zaburzać naturalne systemy genetyczne żab zielonych. Słowa kluczowe: rozmieszczenie gatunków, nowe taksony, introdukcje, mitochondrialny DNA, Pelo-phylax kurtmuelleri WSTĘP Odkrycie zjawiska hybrydogenezy oraz wykazanie, że najpospolitsza żaba Europy żaba wodna, Rana esculenta Linnaeus, 1758, obecnie Pelophylax esculentus, nie jest gatunkiem tylko mieszańcem, zapoczątkowało badania nad biologią i systematyką całej grupy żab zielonych, dzięki czemu dowiedziono, że opisany przez Linneusza gatunek R. esculenta, składa się w rzeczywistości z ponad 20 taksonów, a kolejne wciąż są opisywane.