Στο παρόν κεφάλαιο εξετάζεται η επαφή των γλωσσών και η ανάπτυξη της διγλωσσίας ως κοινωνικού φαινομένου στην Ελλάδα, τόσο σε επίπεδο διαχρονίας όσο και σε επίπεδο συγχρονίας. Συγκεκριμένα, στόχος μας είναι να εξετάσουμε τόσο την «κατατεθειμένη διγλωσσία» (I) στην Ελλάδα, δηλαδή την παρουσία των γηγενών ή
ιστορικών μειονοτικών γλωσσών εντός της επικράτειας, όπως και των γλωσσικών κοινοτήτων οι
... [Show full abstract] οποίες έχουν επί μακρόν βιώσει τη διγλωσσία και έχουν κατά το μάλλον ή ήττον ήδη μελετηθεί επιστημονικώς, όσο και τη «μη κατατεθειμένη διγλωσσία» (II), δηλαδή την παρουσία των γλωσσών των παντοίας προελεύσεως πρόσφατων
μεταναστών στην ελληνική επικράτεια –από τη δεκαετία του ’90 έως και σήμερα–, των «μεταναστευτικών» εκείνων γλωσσών και των διγλωσσικών ομάδων οι οποίες μάλλον αγνοούνται από την πολιτεία, αποτελούν όμως μια απτή πραγματικότητα με την οποία πρέπει να διαλεχθούμε. Σε ορισμένες περιπτώσεις παλαιές και νεότερες
δίγλωσσες κοινότητες εμπλέκονται, με ενδιαφέροντα κοινωνιογλωσσικά αποτελέσματα.
Η ελληνική γλώσσα αποτελεί τη δεύτερη γλώσσα όλων των ανωτέρω γλωσσικών κοινοτήτων. Το θέμα, ως εκ τούτου, της διδασκαλίας τόσο της ελληνικής γλώσσας όσο και των μειονοτικών ή μεταναστευτικών γλωσσών αποτελεί τον κοινό τόπο σύνδεσης του παρόντος κεφαλαίου με εκείνα που ακολουθούν.