ArticlePDF Available

Concurrent Fungal Peritonitis in Two Sibling Peritoneal Dialysis Patients: Case Report

Authors:
Tuğba Yılmaz
Tuğba Yılmaz
Tuğba Yılmaz
  • This person is not on ResearchGate, or hasn't claimed this research yet.
Orcun Altunoren at Kahramanmaraş Sütçü İmam University
Orcun Altunoren
Didem Atay
Didem Atay
Didem Atay
  • This person is not on ResearchGate, or hasn't claimed this research yet.
Safa Ganidağlı
Safa Ganidağlı
Safa Ganidağlı
  • This person is not on ResearchGate, or hasn't claimed this research yet.
Show all 9 authorsHide
Download full-text PDF
Read full-text
Download citation

Abstract

Fungal peritonitis is an important reason of catheter loss among peritoneal dialysis patients. The most frequently isolated agents are Candida species and some patients do not respond to the treatment and die. Two siblings who lived in the same house and followed-up at our center were admitted to the hospital for peritonitis and both were transferred to hemodialysis as fungal peritonitis was detected. The enabling factor was considered to be poor hygiene. Hygiene is important issue for peritoneal dialysis patients, especially those who live in the same house.
Content uploaded by Idris Sahin
Author content
All content in this area was uploaded by Idris Sahin on Mar 28, 2018
Content may be subject to copyright.
145
Olgu Sunumu/Case Report
Turk Neph Dial Transpl 2016; 25 (Ek / Suppl 1): 145-147
Kardeş İki Periton Diyaliz Hastasında Eş Zamanlı Mantar Peritoniti:
Olgu Sunumu
Concurrent Fungal Peritonitis in Two Sibling Peritoneal Dialysis
Patients: Case Report
 YILMAZ1
Orçun ALTUNÖREN1
Didem ATAY1
Safa1
Elif1
GÖRGEL1
Taner KALE2
3
Özkan GÜNGÖR1
1 Kahramanmaraş Sütçü İmam
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nefroloji
Bilim Dalı, Kahramanmaraş, Türkiye
2 Kahramanmaraş Sütçü İmam
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Genel
Cerrahi Anabilim Dalı,
Kahramanmaraş, Türkiye
3 Turgut Özal Üniversitesi Tıp Fakültesi,
Nefroloji Bilim Dalı, Malatya, Türkiye
doi: 10.5262/tndt.2016.34
Yazışma Adresi:
Özkan GÜNGÖR
Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi
Tıp Fakültesi, Nefroloji Bilim Dalı,
Kahramanmaraş, Türkiye
Tel : +90 506 664 80 54
E-posta : ozkangungor@yahoo.com.tr
Geliş Tarihi : 18.05.2015
Kabul Tarihi : 21.07.2015
ÖZ
Mantar peritonitleri periton diyalizi (PD) hastalarının kateter kayıplarının önemli bir nedenidir.
Hastalarda en sık izole edilen ajanlar Candida türleridir ve bazı olgular tedaviye cevap vermeyip
kaybedilebilir. Merkezimizde takip edilen ve aynı evde yaşayan iki PD hastası eş zamanlı peritonit
nedeniyle hastaneye yatırılmış ve ikisinde de mantar peritoniti saptanmış ve kateterleri çekilerek
hemodiyalize geçilmiştir. Kolaylaştırıcı neden olarak ise kötü hijyen şartları sorumlu tutulmuştur.
Hijyen özellikle aynı evde yaşayan ve PD tedavisi gören hastaların mutlak dikkat etmesi gereken bir
husustur.
 Fungal peritonit, Kardeş, Periton diyalizi
ABSTRACT
Fungal peritonitis is an important reason of catheter loss among peritoneal dialysis patients. The most
frequently isolated agents are Candida species and some patients do not respond to the treatment and
die. Two siblings who lived in the same house and followed-up at our center were admitted to the
hospital for peritonitis and both were transferred to hemodialysis as fungal peritonitis was detected. The
enabling factor was considered to be poor hygiene. Hygiene is important issue for peritoneal dialysis
patients, especially those who live in the same house.
 Fungal peritonitis, Siblings, Peritoneal dialysis

Periton diyalizi (PD), kronik böbrek
yetmezliği (KBY) olan hastalarda kullanılan
tedavi yöntemlerinden biridir. Peritonit ve
kateter çıkış yeri enfeksiyonu bu hastalarda
karşılaşabilecek önemli sorunların başında
gelmektedir. Peritonit PD hastalarının
hastaneye yatışının en sık nedenidir ve
ölümlerin % 1 –6 sından sorumludur. Hastalar
genellikle karın bölgesinde ağrı ve diyalizat
renginin bulanıklaşması şikayetleriyle
doktora başvururlar. Peritonit tanısı; klinik
bulgular yanında periton sıvısındaki lökosit
sayısının >100/ mm3, %50’ den fazlasının
nötrofil olması ile doğrulanır. Bu hastalarda
peritonit sıvısından en sık izole edilen
mikroorganizmlar Gram(+) koklar olup,
% 2-10 kadarı da mantarlara bağlı olarak
gelişmektedir (1). Mantar peritonitleri peri-
tonitlerin en ağır formunu oluşturmakta,
katater ve hasta kaybına yol açmaktadır.
Bildirilen mantar peritoniti olguların yak-
laşık olarak % 80-90’ında sorumlu etkenler
başta Candida cinsleri olmak üzere maya
mantarlarıdır (2).
Burada, aynı evde yaşayan kardeş
iki PD hastasında eş zamanlı görülen ve
kateter kaybına yol açan mantar peritonitini
sunuyuruz.
OLGU 1
38 yaşında kadın hasta, taş hastalığına
bağlı KBY nedeniyle 8 yıldır sürekli ayaktan
periton diyalizi (SAPD) tedavisi yapmak-
taydı. Hastaya karın ağrısı, bulantı, kusma,
ateş yüksekliği ve periton diyaliz sıvısının
renginde bulanıklaşma şikayetleri ile üç gün
önce başvurduğu başka bir merkezde peri-
146
Türk Nefroloji Diyaliz ve Transplantasyon Dergisi
Turkish Nephrology, Dialysis and Transplantation Journal Yılmaz T ve ark: Kardeş İki Periton Diyaliz Hastasında Eş Zamanlı Mantar Peritoniti
Turk Neph Dial Transpl 2016; 25 (Ek / Suppl 1): 145-147
tonit düşünülerek 1 gram/gün intraperitoneal sefazolin tedavisi
uygulanmıştı. Üçüncü gün sonunda halen şikayetlerinin devam
etmesi nedeniyle merkezimize başvurdu. Başvuru sırasında ateşi
36.5 Co, kan basıncı: 120/70 mm Hg, nabız 88/dk idi. Fizik mua-
yenede göbek çevresi ve alt kadranlarda hassasiyet mevcuttu.
Yapılan tetkiklerinde periton diyaliz sıvısında lökosit: 120 /mm
3, nötrofil :80/mm3 saptandı. Hastanın diğer laboratuvar tetkik-
lerinde WBC: 15,800 Hb: 11,8 g/dl, plt: 566,000, CRP: 29 mg/
dl (0-5) saptandı ve peritonit tanısıyla servisimize yatışı yapıldı.
Hastaya ampirik olarak 5 günde bir intraperitonel vankomisin
1x1 gram ve seftazidim 1x1 gram/gün başlandı. Hastanın daha
önce hiç peritonit atağı olmamıştı. Periton sıvısı kültüründe
amfoterisin duyarlı Candida spp üredi ve direkt bakıda maya
hücreleri görüldü. Fungal peritonit olarak kabul edilen hastada
Vankomisin ve Seftazidim tedavisi kesilerek sistemik 100 mg/
gün Amfotericin B tedavisine geçildi. Eş zamanlı alınan periton
kültüründe yine mantar üremesi görüldü. Hastanın periton kate-
teri çıkarıldı ve hemodiyalize başlandı. 21 günlük tedavi uygu-
lanarak CRP değeri normal sınırlar içinde iken taburcu edildi.
Takiplerinde herhangi bir problem yaşanmadı.
OLGU 2
29 yaşında erkek hasta, 6 yıldır etiyolojisi bilinmeyen KBY
nedeniyle SAPD tedavisi almaktaydı. Hasta başvurudan 20 gün
önce kültür negatif peritonit nedeniyle 2 hafta intraperitoneal
Sefazolin tedavisi almıştı ve klinik bulguları düzelmişti. Hasta
kardeşiyle eş zamanlı olarak peritonit tanısıyla hastaneye
yatırıldı. Fizik muayenesinde kan basıncı: 190/140 mmHg,
ateş: 36.5 Co idi ve karın bölgesinde yaygın hassasiyet
mevcuttu. Periton sıvısında 270/mm3 lökosit (130 nötrofil)
görüldü. Laboratuvar tetkiklerinde WBC: 11,600/mm3, CRP:
23 mg/dl idi idi. Hastaya Seftazidim 1x1 ve Vankomisin 1x1
gram/5 gün intraperitoneal olarak başlandı. Takiplerinde CRP
değerleri gerilemeyen ve periton sıvısı kültüründe Candida
guilllermadii üreyen hastanın kateteri çekilerek sistemik 100
mg/gün Amfoterisin B başlandı ve hasta hemodiyalize transfer
edildi. Periton sıvı direkt bakısında da mantar elemanları
görüldü. İzlemde hastanın CRP değerlerinde artma alması
ve ateş yüksekliği olması nedeniyle batın içi abse olabileceği
düşünülerek tomografi çekildi ancak abse görülmedi, karın
içerisinde yaygın sıvı görüldü. Hastaya sistemik Meropenem ve
Vankomisin tedavisi de eklendi, izlemde ateş yüksekliği devam
edince Genel Cerrahi tarafından laparotomi yapıldı, karın
içerisinde abse yoktu, yıkama yapıldı ve kültür alındı, kültürde
üreme olmadı. Hastanın tedavisinin 6 haftaya tamamlanmasına
karar verildi. Hastanın tedavisi 6 haftaya tamamlandı ve
hemodiyalize devam edildi. İzleminde ateşi olmadı ancak
CRP yüksekliği devam edince, eşlik eden tüberküloz gibi bir
enfeksiyon da olabileceği düşünülerek hastaya periton biyopsisi
planlandı ve başka bir merkeze yönlendirildi. Tüberküloz etkeni
gösterilemedi ve hasta hemodiyaliz tedavisine devam etti.

Peritonit PD hastalarının en sık karşılaştığı sorunlardan
birisidir ve mantar peritonitleri de bu enfeksiyonların en
önemlisidir. Mantar peritonitleri hemen her zaman kateter
kaybına yol açmaktadır. İki kardeş hastamızda da ne yazık ki
eş zamanlı olarak mantar peritonitine rastlanmış ve ikisinde de
hemodiyalize geçiş zorunluluğu doğmuştur.
Peritonit halen günümüzde periton diyalizi uygulayan
KBY hastalarının karşılaştığı majör sorundur ve tekrarlayan
enfeksiyonlar bu hastalarda periton ömrünü kısaltarak
hemodiyalize geçişe neden olmaktadır. Mikroorganizmalar
periton boşluğuna; genellikle intralüminal, perilüminal,
transmüral, hematojen, vajino-tübal yol ya da biyofilmler aracı-
lığı ile ulaşır. Periton savunma sistemindeki bazı değişiklikler
peritonit riskini artırabilmektedir. Peritoneal makrofaj ve
polimorfonükleer hücrelerin opsonin düzeyinde azalma, diyaliz
sıvısının asidik pH’ı, laktat içeriğinin fazla olması, düşük
kalsiyum düzeyi peritonit riskini artırır (3). Peritonitlerin en sık
etkeni gram pozitif koklardır (%67). Hastalara verilen ampirik
tedavi genellikle bu mikroorganizmaları kapsamaktadır, ancak
hastalardan mutlaka tedavi öncesi kültür örneği alınmalı ve
kültür sonucuna göre antibiyoterapi modifiye edilmelidir. Gram
pozitif enfeksiyonlarda 14 günlük tedavi genellikle yeterli iken,
gram(-) lerde üç haftaya uzatmak gerekebilir (4,5).
Mantar peritonitleri PD hastalarında görülen peritonitlerin
%2-10’ unu oluşturur. Mantar peritonitlerinin en sık etkeni
Candida albicans ve diğer Candida suşlarıdır. Yakın zamandaki
sistemik veya intraperitoneal antibiyotik kullanımı ciltte ve
barsak florasında mantar kolonizasyonuna yol açabilir. Yine
antibiyotik kullanımını takiben periton diyalizi uygulayan
hastaların fekal florasında Candida türü mantarlar izole
edilmiştir (6). Mantar peritoniti gelişimi riski; immünsupresif
kişiler, tekrarlayan bakteriyel peritonit öyküsü olanlar, sistemik
ya da intraperitoneal antibiyotik tedavisi alanlar, Staph. aureus
taşıyıcılığı olanlar, glikoz içeriği yüksek diyalizat kullananlarda
artmıştır (7). Hastalar genellikle karın ağrısı ve diyalizat
renginin bulanıklaşması, ateş şikayetleriyle doktora başvururlar.
Klinik bulgular yanında periton sıvısındaki lökosit sayısının
>100/ mm3, %50 den fazlasının nötrofil olması, gram boyama
ile veya kültürde bakteri ya da mantarların tespit edilmiş olması
kriterlerinden ikisinin pozitif olması durumunda tanı konur.
Bizim iki hastamız da spesifik peritonit kliniğiyle başvurmuş ve
periton sıvısının direkt bakı ve kültüründe mantar izole edilmiş
ve bu tekrarında teyit edilmiştir. Hastalarda biri yakın zamanda
peritonit nedeniyle intraperitoneal iki hafta tedavi almıştı ve bu
bu hastada mantar peritonit gelişimine neden olmuş olabilir.
Mantar peritonitlerinde mortalite ve morbidite bakteriyel
peritonitlere oranla daha yüksektir. Yine karın içi abse oluşumu,
peritoneal yapışıklık, sklerozan enkapsüle peritonit gelişimi gibi
komplikasyonlar daha sık görülür.
147
Türk Nefroloji Diyaliz ve Transplantasyon Dergisi
Turkish Nephrology, Dialysis and Transplantation Journal Yılmaz T ve ark: Kardeş İki Periton Diyaliz Hastasında Eş Zamanlı Mantar Peritoniti
Turk Neph Dial Transpl 2016; 25 (Ek / Suppl 1): 145-147
Mantar peritoniti tanısı konulduktan sonra genellikle
kateterin çekilmesi ve sistemik antifungal tedavi önerilmektedir.
Ancak kateteri çekmeden ikili antifungal tedavi verip PD
tedavisine devam eden merkezler de bulunmaktadır (8,9). Kateter
çıkarıldıktan sonra hemen yeni bir kateter yerleştirilmesi biyofilm
oluşumu nedeniyle nüks riskini artırdığı için önerilmemektedir.
Sistemik tedavide mantarın duyarlılık paternine göre Flukonazol
ya da Amfoterisin-B verilebilir (10). Bizim birinci hastamızdaki
Candida türü flukonazole dirençli olup Amfoterisin B kullanılmış
ve 3 haftalık tedaviyle tam iyileşme sağlanmıştır. İkinci hastada
ise Flukonazole duyarlı gibi görünmesine rağmen yeterli
klinik yanıt alınamamış ve Amfoterisin-B’ ye geçilmiş ancak
ona da yeterli yanıt alınamadığı için tedavi süresi uzatılmış ve
hastaya laparotomi yapılmıştır. Mantar peritonitlerinin tedavisi
zordur, dirençli olgularda tedavinin 4-6 hafta kadar verilmesi
önerilmektedir. Biz de ikinci hastamızda tedaviyi 6 haftaya
uzatmayı planladık. 6 hafta tamamlandıktan sonra hastanın
ateşi olmadı ancak CRP yüksekliği devam etti. Biz bu nedenle
tüberküloz gibi sinsi bir enfeksiyonu da ekarte etmek amacıyla
periton biyopsisi planladık ve başka bir merkeze yönlendirdik
ancak hastada tüberküloz etkeni gösterilemedi ve hemodiyaliz
tedavisine devam edildi. İzleminde aktif bir sorunu olmadı.
Literatürdeki bütün hastalarda yeterli klinik yanıt alınamamakta
ve bazı hastalar enfeksiyondan kaybedilebilmektedir. Bu yüzden
biz tanı konulur konulmaz kateterin çıkarılmasını ve sistemik
antifungal tedavinin ivedilikle başlanması görüşündeyiz.
Periton hastalarında hijyen çok önemlidir. Diğer
peritonitlerde de olduğu gibi hijyen kurallarına uyulmaması
mantar peritoniti gelişim riskini artırabilir. Kateter çıkış
yeri bakımı, kateter pansumanı her gün yapılmalı ve bu
işlemler esnasında mutlaka maske takılmalıdır. Kateter çıkış
yeri travmalardan korunmak için pansuman sonrasında
sabitlenmelidir. Diyaliz güneş alan ve iyi havalanan bir
odada yapılmalı, oda diyaliz sırasında havalandırılmamalıdır.
Diyaliz yapılan odada diyaliz yapan ve yapılan kişi haricinde
birileri bulunmamalıdır. El temizliğine çok dikkat edilmeli,
tırnaklar kısa olmalıdır (11). Bizim hastalarımızın aynı evde
yaşıyor olması ve hastalarda aynı zamanda mantar peritonitine
rastlanmış olması ilginç bulunmuştur. Biz bunun kötü bir
tesadüf olmadığı düşüncesindeyiz. Hastaları sorguladığımızda
birbirlerine değişim sırasında yardımcı olmadıklarını ya
da ortak bir kişinin ikisine de yardımcı olmadığını, ortak
malzemeleri kullanmadıklarını ifade etseler de, biz mevcut
olgularımızda yeterli hijyen kurallarına uyulmadığı için
mantar peritoniti geliştiğini düşünmekteyiz. İkinci hastamızda
kolaylaştırıcı neden olarak yakın zamanda geçirilmiş peritonit
ve aldığı intraperitoneal tedavi bu hastanın cildindeki fungal
kolonizasyonu arttırmış olabilir ve daha sonra da temas yoluyla
kardeşini risk altında bırakmış olabilir düşüncesindeyiz.
Sonuç olarak, mantar peritonitleri PD hastalarının karşı-
laşabileceği en önemli sorunlardan birisidir ve bu hastalarda
kateter kayıplarına yol açmaktadır. Hijyen kurallarına uyulması
özellikle aynı ortamda yaşayan ve PD tedavisi gören kişiler için
önem arzetmektedir.
KAYNAKLAR
1. Cho Y, Johnson DW: Peritoneal dialysis-related peritonitis: Towards
improving evidence, practices, and outcomes. Am J Kidney Dis
2014;64:278-289
2. García-Agudo R, García-Martos P: Clinical and microbiological
aspects of fungal peritonitis in peritoneal dialysis. Nefrologia
2009;29:506-517
3. Mortier S, Lameire NH, De Vriese AS: The effects of peritoneal
dialysis solutions on peritoneal host defense. Perit Dial Int
2004;24:123-138
4. Barretti P, Doles JV, Pinotti DG, El Dib R: Efficacy of antibiotic
therapy for peritoneal dialysis-associated peritonitis: A proportional
meta-analysis. BMC Infect Dis 2014;18:2334-2445
5. Ballinger AE, Palmer SC, Wiggins KJ, Craig JC, Johnson DW,
Cross NB, Strippoli GF: Treatment for peritoneal dialysis-associated
peritonitis. Cochrane Database Syst Rev 2014;4:CD005284
6. Prasad N, Gupta A: Fungal peritonitis in peritoneal dialysis patients.
Perit Dial Int 2005;25:207-202
7. Lo WK, Chan TM, Lui SL, Li FK, Cheng IK: Fungal peritonitis--
current status 1998. Perit Dial Int 1999;19:286-290
8. Matuszkiewicz-Rowinska J: Update on fungal peritonitis and its
treatment. Perit Dial Int 2009;29:161-165
9. Wojtaszek E, Ostrowski G, Niemczyk S, Lange J, Grzejszczak
A, Matuszkiewicz-Rowińska J: Fungal peritonitis in patients on
peritoneal dialysis. Pol Arch Med Wewn 2006;116:678-682
10. Taşkapan H, Utaş C, Çınar S, Koç N, Doğukan A, Oymak O: Sürekli
ayaktan periton diyaliz hastalarında mantar peritoniti gelişmesinde
risk faktörleri. Turk Neph Dial Transpl 1998;7:202-206
11. Segal JH, Messana JM: Prevention of peritonitis in peritoneal
dialysis. Semin Dial 2013;26:494-502
ResearchGate has not been able to resolve any citations for this publication.
Efficacy of antibiotic therapy for peritoneal dialysis-associated peritonitis: A proportional meta-analysis
Article
Full-text available
  • Aug 2014
  • BMC INFECT DIS
Background The choice of antimicrobials for initial treatment of peritoneal dialysis (PD)-related peritonitis is crucial for a favorable outcome. There is no consensus about the best therapy; few prospective controlled studies have been published, and the only published systematic reviews did not report superiority of any class of antimicrobials. The objective of this review was to analyze the results of PD peritonitis treatment in adult patients by employing a new methodology, the proportional meta-analysis. Methods A review of the literature was conducted. There was no language restriction. Studies were obtained from MEDLINE, EMBASE, and LILACS. The inclusion criteria were: (a) case series and RCTs with the number of reported patients in each study greater than five, (b) use of any antibiotic therapy for initial treatment (e.g., cefazolin plus gentamicin or vancomycin plus gentamicin), for Gram-positive (e.g., vancomycin or a first generation cephalosporin), or for Gram-negative rods (e.g., gentamicin, ceftazidime, and fluoroquinolone), (c) patients with PD-related peritonitis, and (d) studies specifying the rates of resolution. A proportional meta-analysis was performed on outcomes using a random-effects model, and the pooled resolution rates were calculated. Results A total of 64 studies (32 for initial treatment and negative culture, 28 reporting treatment for Gram-positive rods and 24 reporting treatment for Gram-negative rods) and 21 RCTs met all inclusion criteria (14 for initial treatment and negative culture, 8 reporting treatment for Gram-positive rods and 8 reporting treatment for Gram-negative rods). The pooled resolution rate of ceftazidime plus glycopeptide as initial treatment (pooled proportion = 86% [95% CI 0.82–0.89]) was significantly higher than first generation cephalosporin plus aminoglycosides (pooled proportion = 66% [95% CI 0.57–0.75]) and significantly higher than glycopeptides plus aminoglycosides (pooled proportion = 75% [95% CI 0.69–0.80]. Other comparisons of regimens used for either initial treatment, treatment for Gram-positive rods or Gram-negative rods did not show statistically significant differences. Conclusion We showed that the association of a glycopeptide plus ceftazidime is superior to other regimens for initial treatment of PD peritonitis. This result should be carefully analyzed and does not exclude the necessity of monitoring the local microbiologic profile in each dialysis center to choice the initial therapeutic protocol.
View
Clinical and microbiological aspects of fungal peritonitis in peritoneal dialysis
Article
Full-text available
  • Jan 2009
  • NEFROLOGIA
Peritonitis is one of the most serious complications of peritoneal dialysis. Pathogenic bacteria cause the majority of cases of peritonitis. Fungal infection is rare but it is associated with high morbidity, the inability to continue on the dialysis program and important mortality. Its incidence varies from 4% to 10% of all peritonitis episodes in children and from 1% to 23% in adults. Its clinical presentation is similar to bacterial peritonitis. Until now, predisposing factors of fungal peritonitis have not been clearly established; history of bacterial peritonitis episodes and treatment with broad-spectrum antibiotics have been often reported in the literature. Candida species were the most common pathogens and Candida albicans was the most frequent, but high prevalence of Candida parapsilosis has been observed in the last decade. Microbiological findings are essential to to determine the etiology of peritonitis. Successful management of fungal peritonitis requires antifungal therapy, the removal of peritoneal catheter and the subsequent transfer to hemodialysis. Fluconazole and amphotericin B are recommended as antifungal agents. New drugs as voriconazole and caspofungin are very effective. The aim of this systematic review has been to analyse the clinical and microbiological aspects of fungal peritonitis, as they are not well known and have changed in the last few years.
View
Fungal Peritonitis in Peritoneal Dialysis Patients
Article
Full-text available
  • May 2005
Peritonitis is one of the most frequent complications of peritoneal dialysis (PD) and 1% - 15% of episodes are caused by fungal infections. The mortality rate of fungal peritonitis (FP) varies from 5% to 53%; failure to resume PD occurs in up to 40% of patients. The majority of these FP episodes are caused by Candida species. Candida albicans has historically been reported to be a more common cause than non-albicans Candida species, but in recent reports a shift has been observed and non-albicans Candida may now be more common. Unusual, often "nonpathogenic," fungi are being increasingly reported as etiologic agents in FP. Clinical features of FP are not different from those of bacterial peritonitis. Phenotypic identification of fungi in clinical microbiology laboratories is often difficult and delayed. New molecular diagnostic techniques (e.g., polymerase chain reaction) are being developed and evaluated, and may improve diagnosis and so facilitate early treatment of infected patients. Abdominal pain, abdominal pain with fever, and catheter left in situ are risk factors for mortality and technique failure in FP. In programs with high baseline rates of FP, nystatin prophylaxis may be beneficial. Each program must examine its own history of FP to decide whether prophylaxis would be beneficial. Catheter removal is indicated immediately after fungi are identified by Gram stain or culture in all patients with FP. Prolonged treatment with antifungal agents to determine response and attempt clearance is not encouraged. Antifungals should be continued for 10 days to 2 weeks after catheter removal. Attempts at reinsertion should be made only after waiting for 4 - 6 weeks.
View
Treatment for peritoneal dialysis-associated peritonitis
Article
  • Apr 2014
Background: Peritonitis is a common complication of peritoneal dialysis (PD) that is associated with significant morbidity including death, hospitalisation, and need to change from PD to haemodialysis. Treatment is aimed to reduce morbidity and recurrence. This is an update of a review first published in 2008. Objectives: To evaluate the benefits and harms of treatments for PD-associated peritonitis. Search methods: For this review update we searched the Cochrane Renal Group's Specialised Register to March 2014 through contact with the Trials Search Co-ordinator using search terms relevant to this review. Studies contained in the Specialised Register are identified through search strategies specifically designed for CENTRAL, MEDLINE and EMBASE, and handsearching conference proceedings. Selection criteria: We included randomised controlled trials (RCTs) and quasi-RCTs assessing the treatment of peritonitis in PD patients (adults and children). We included any study that evaluated: administration of an antibiotic by different routes (e.g. oral, intraperitoneal (IP), intravenous (IV)); dose of an antibiotic agent; different schedules of administration of antimicrobial agents; comparisons of different regimens of antimicrobial agents; any other intervention including fibrinolytic agents, peritoneal lavage and early catheter removal. Data collection and analysis: Multiple authors independently extracted data on study risk of bias and outcomes. Statistical analyses were performed using the random effects model. We expressed summarised treatment estimates as a risk ratio (RR) with 95% confidence intervals (CI) for dichotomous outcomes and mean difference (MD) with 95% CI for continuous outcomes. Main results: We identified 42 eligible studies in 2433 participants: antimicrobial agents (36 studies); urokinase (4 studies), peritoneal lavage (1 study), and IP immunoglobulin (1 study). We did not identify any optimal antibiotic agent or combination of agents. IP glycopeptides (vancomycin or teicoplanin) had uncertain effects on primary treatment response, relapse rates, and need for catheter removal compared to first generation cephalosporins, although glycopeptide regimens were more likely to achieve a complete cure (3 studies, 370 episodes: RR 1.66, 95% CI 1.01 to 2.72). For relapsing or persistent peritonitis, simultaneous catheter removal and replacement was better than urokinase at reducing treatment failure rates (RR 2.35, 95% CI 1.13 to 4.91) although evidence was limited to a single small study. Continuous and intermittent IP antibiotic dosing schedules had similar treatment failure and relapse rates. IP antibiotics were superior to IV antibiotics in reducing treatment failure in one small study (RR 3.52, 95% CI 1.26 to 9.81). Longer duration treatment (21 days of IV vancomycin and IP gentamicin) had uncertain effects on risk of treatment relapse compared with 10 days treatment (1 study, 49 patients: RR 1.56, 95% CI 0.60 to 3.95) although may have increased ototoxicity.In general, review conclusions were based on a small number of studies with few events in which risk of bias was generally high; interventions were heterogeneous, and outcome definitions were often inconsistent. There were no RCTs evaluating optimal timing of catheter removal and data for automated PD were absent. Authors' conclusions: Many of the studies evaluating treatment of PD-related peritonitis are small, out-dated, of poor quality, and had inconsistent definitions and dosing regimens. IP administration of antibiotics was superior to IV administration for treating PD-associated peritonitis and glycopeptides appear optimal for complete cure of peritonitis, although evidence for this finding was assessed as low quality. PD catheter removal may be the best treatment for relapsing or persistent peritonitis.Evidence was insufficient to identify the optimal agent, route or duration of antibiotics to treat peritonitis. No specific antibiotic appears to have superior efficacy for preventing treatment failure or relapse of peritonitis, but evidence is limited to few trials. The role of routine peritoneal lavage or urokinase is uncertain.
View
Peritoneal Dialysis-Related Peritonitis: Towards Improving Evidence, Practices, and Outcomes
Article
  • Apr 2014
  • AM J KIDNEY DIS
Peritonitis is a common serious complication of peritoneal dialysis that results in considerable morbidity, mortality, and health care costs. It also significantly limits the use of this important dialysis modality. Despite its importance as a patient safety issue, peritonitis practices and outcomes vary markedly and unacceptably among different centers, regions, and countries. This article reviews peritonitis risk factors, diagnosis, treatment, and prevention, particularly focusing on potential drivers of variable practices and outcomes, controversial or unresolved areas, and promising avenues warranting further research. Potential strategies for augmenting the existing limited evidence base and reducing the gap between evidence-based best practice and actual practice also are discussed.
View
Prevention of Peritonitis in Peritoneal Dialysis
Article
  • Jul 2013
  • SEMIN DIALYSIS
Reducing the frequency of peritonitis for patients undergoing peritoneal dialysis (PD) continues to be a challenge. This review focuses on recent updates in catheter care and other patient factors that influence infection rates. An experienced nursing staff plays an important role in teaching proper PD technique to new patients, but nursing staff must be cognizant of each patient's unique educational needs. Over time, many patients become less adherent to proper dialysis technique, such as washing hands or wearing a mask. This behavior is associated with higher risk of peritonitis and is modifiable with re-training. Prophylactic antibiotics before PD catheter placement can decrease the infection risk immediately after catheter placement. In addition, some studies suggest that prophylaxis against fungal superinfection after antibiotic exposure is effective in reducing fungal peritonitis, although larger randomized studies are needed before this practice can be recommended for all patients. Over time, exit site and nasal colonization with pathogenic organisms can lead to exit-site infections and peritonitis. For patients with Staphylococcus aureus colonization, exit-site prophylaxis with either mupirocin or gentamicin cream reduces clinical infection with this organism. Although there are limited data for support, antibiotic prophylaxis before gastrointestinal, gynecologic, or dental procedures may also help reduce the risk of peritonitis.
View
Update on Fungal Peritonitis and its Treatment
Article
  • Feb 2009
Fungal peritonitis (FP) is a rare but potentially fatal complication of chronic peritoneal dialysis (PD), associated with high morbidity and mortality ranging between 20% and 30%. If not leading to death, the inflammatory process usually causes irreversible damage to the peritoneal membrane with subsequent dropout from PD therapy. Fungal peritonitis accounts for 3% – 6% of all peritonitis episodes; however, in some areas, the numbers can be much higher. The most common cause of the disease is Candida, predominately C. albicans, C. parapsilosis, and—more recently— C. glabrata; other yeasts and filamentous fungi such as Aspergillus, Paecilomyces, Penicillium, and Zygomycetes are found, but much less frequently. The main factors associated with the development of FP include previous antibiotic therapy, particularly for bacterial peritonitis, when two important operative mechanisms coincide: fungal overgrowth in the gastrointestinal tract and declining peritoneal defense because of peritonitis. The management of FP poses a difficult challenge. Prompt initiation of therapy is critical, but no typical clinical picture has emerged, and the infecting organism can be difficult to isolate. The approach to the disease has changed considerably in recent years, and the 2005 guidelines from the International Society for Peritoneal Dialysis list FP as a strong indication for immediate catheter removal with temporary hemodialysis. The conventional antifungal regimens include fluconazole, amphotericin B, and flucytosine alone or in combination, optimally based on fungal sensitivities. The newer agents such as caspofungin and voriconazole have the potential to alter treatment strategies for FP, but further studies are required to clarify the precise role of these agents in this group of patients.
View
View
The Effects of Peritoneal Dialysis Solutions on Peritoneal Host Defense
Article
  • Nov 2003
Conventional peritoneal dialysis fluid (PDF) is a bioincompatible solution owing to the acidic pH, the high glucose concentrations and the associated hyperosmolarity, the high lactate concentrations, and the presence of glucose degradation products (GDPs). This unphysiologic composition adversely affects peritoneal host defense and may thus contribute to the development of PD-related peritonitis. The viability of polymorphonuclear leukocytes, monocytes, peritoneal macrophages, and mesothelial cells is severely depressed in the presence of conventional PDF. In addition, the production of inflammatory cytokines and chemoattractants by these cells is markedly affected by conventional PDF. Further, conventional PDF hampers the recruitment of circulating leukocytes in response to an infectious stimulus. Finally, phagocytosis, respiratory burst, and bacterial killing are markedly lower when polymorphonuclear leukocytes, monocytes, and peritoneal macrophages are exposed to conventional PDF. Although there are a few discrepant results, all major PDF components have been implicated as causative factors. Generally, novel PDF with alternative osmotic agents or with alternative buffers, neutral pH, and low GDP content have much milder inhibitory effects on peritoneal host defense. Clinical studies, however, still need to demonstrate their superiority with respect to the incidence of PD-related peritonitis.
View
Fungal peritonitis in patients on peritoneal dialysis
Article
  • Aug 2006
Fungal peritonitis is a serious complication causes significant morbidity and mortality for patients on peritoneal dialysis. We reviewed our fungal peritonitis cases to analyse clinical features, treatment and predisposing factors. Records of all peritonitis episodes were reviewed. Fungal peritonitis was diagnosed based on positive fungal culture in suitable media of the effluent. Between January 2001 and June 2006, 98 patients were treated with peritoneal dialysis. During this period 102 peritonitis episodes was noticed, four of them (3,9%) was caused by fungi. The most common pathogen was Candida sp. Preceding treatment with broad-spectrum antibiotics was revealed in all cases, three of them due to bacterial peritonitis. One patient died due to sepsis, three was moved to hemodialysis. Fungal peritonitis is rare, but serious complication it patients treated with peritoneal dialysis. Preceding broad-spectrum antibiotic therapy is the main risk factor for the development of this complication. Early Tenckhoff catheter removal and prophylaxis (antifungal treatment, education, coexisting diseases treatment) may be beneficial for peritoneal dialysis patients with fungal peritonitis.
View