Beached Bird Surveys in the Netherlands 1915-1988; Seabird Mortality in the southern North Sea since the early days of Oil Pollution
Abstract
Overview of the results of beached bird surveys in The Netherlands to monitor the effects of chronic oil pollution. Comprehensive review.
... Olieslachtoffers onder de op de Nederlandse kust aangespoelde vogels worden gebruikt om een indruk te krijgen van veranderingen in het niveau van chronische olievervuiling op zee. Hiertoe wordt niet het aantal olieslachtoffers bepaald, maar de verhouding tussen onbevuilde en met olie besmeurde kadavers op de Nederlandse kust (Camphuysen 1989Camphuysen , 1995). Om een betrouwbare index (de 'oil rate' of oliebevuilingsindex) te krijgen, moet een voldoende grote steekproef genomen worden en als ondergrens geldt een absoluut minimum van 10 (complete) kadavers voor schaarse soorten, tenminste 25 voor algemenere soorten: verdeeld over de gehele winter en van een representatief gedeelte van de kust (Camphuysen 1995, 1997, Seys et al. 2001). ...
... Daartegen is overigens ook het nodige ingebracht, omdat de aanwezigheid van zeevogels in het gebied grenzend aan het onderzochte strand veel belangrijker is, dan het al dan niet optreden van (harde) aanlandige wind (Camphuysen & Heubeck 2001). In strenge winters bijvoorbeeld, wanneer de wind vrijwel voortdurend oostelijk kan zijn, spoelen talloze vogels uit de brandingszone aan, als gevolg waarvan de dichtheden vaak vele malen hoger zijn dan in milde seizoenen met veel aanlandige wind (Camphuysen 1989). Het seizoen 2008/09 kende een snelle afwisseling van relatief korte perioden met aanlandige en aflandige wind (Fig. 3). ...
... zijn talrijke doortrekkers en wintergasten in Nederland (Camphuysen 1979, Camphuysen & Leopold 1994, Camphuysen 1995a, 1997, Bijlsma et al. 2001, Camphuysen 2009) en zij staan ook bekend als bijzonder kwetsbare soorten waar het gaat om olievervuiling (Camphuysen 1989). De waargenomen aantallen langs de kust in de afgelopen jaren bieden dan ook geen verklaring voor het goeddeels verdwijnen van strandvondsten van deze vogels (Fig. 6). ...
Oiled seabirds on the Dutch North Sea coast, 2008/2009
Executive summary
· This report presents the proportion of dead oiled birds washed ashore in The Netherlands of the total number of birds washing ashore as a result of beached bird surveys conducted by volunteers of the Dutch Seabird Group (NZG/NSO). Apart from the survey results for winter 2008/09, a summary is provided of data collected in summer 2008. The results are presented in a context of data collected in nearly 40 earlier seasons (1970-2008).
· The oil rate (fraction of oiled corpses of all birds found dead) is considered an indicator of levels of (chronic) oil pollution in the Southern Bight with mineral oil and other lipophilic substances (Camphuysen 1999). These (species-specific) oil rates are calculated on the basis of hundreds of beached bird surveys between November and April, carefully checking all dead birds found. The results of winter 2008/09 are compared with long-term trends calculated over 1975/76-2007/08.
· Along the North Sea coast, over the years, downward trends in oil rates were found in all species and species groups. Most of the recent data fit this pattern. Notable exceptions, however, were rather high oil rates in Common Guillemots Uria aalge (the international indicator species for oil pollution in the Oiled-Guillemot-EcoQO) and Razorbills Alca torda.
· The higher oil rates in these auks point at illegal oil spils offshore, some distance away from the coast: close enough to provide numerous fresh corpses littering Dutch beaches, but distant enough to prevent the nearshore seabird population to be hit by the oil. In winter 2008/09. Exceptionally high concentrations of foraging seabirds occurred in nearshore waters and none of these seemed significantly affected by the oil.
· Oil rates in the Wadden Sea area are rather lower than oil rates on North Sea beaches. The results obtained in 2008/09 did fit that picture, at least for bird numerous enough to provide a reliable sample.
· In winter 2008/09, at least regionally in The Netherlands, rather severe winter weather occurred over a period of several weeks. Along the coast, however, the winter was rather mild and extra, weather-induced mortality was not found or remained at low levels.
· In January 2009, rather high densities of (dark phase) Northern Fulmars were found and these were part of a wreck that was noted over large parts of the North Sea area. A minority of the wrecked Fulmars was oil-contaminated.
... However, the most important sources of chronic oil pollution in terms of casualties among seabirds are typically situated offshore, such as shipping and offshore oil and gas exploration (Dahlman et al., 1994 ). Tens of thousands of seabirds are known to wash ashore oiled each winter in the southern North Sea alone (Camphuysen, 1989 ), but as yet it has been difficult to demonstrate effects in terms of major population declines . There are various explanations for this, one of which is the lack of adequate data (age composition of casualties and information on breeding origin; Heubeck et al., 2003), but of greater significance is probably the overall success of seabirds due to, for example, shifts in prey availability due to the overfishing of predatory fish (Camphuysen and Garthe, 2000). ...
... Systematic beached bird surveys, organized to assess the fraction of oiled seabirds washed ashore among the total number of dead birds found on beaches (oil rate), have been intense for decades, particularly in Denmark, Germany and The Netherlands (Joensen, 1972 a,b; Joensen and Hansen, 1977; Reineking and Vauk, 1982; Averbeck et al., 1993; Camphuysen, 1989 Camphuysen, , 1997 Reineking, 1997; Reineking, 2000, 2001; Durinck and Skov, 2001; Fleet et al., 2003). Earlier results indicated slow but consistent declines in oil rates over the past decades (Camphuysen, 1997Camphuysen, , 1998 Durinck and Skov 2001; Fleet and Reineking, 2001 ). ...
The results of beached bird surveys in the Wadden Sea area and its approaches indicate that oil rates have declined significantly over the last decades. The decline is most prominent in the Wadden Sea itself, whereas oil rates of birds found along North Sea shores (including the North Sea side of the Wadden Sea islands) are consistently higher than those in the Wadden Sea. Pelagic seabirds, notably common guillemots, still have relatively high oil rates and the recent designation of North West European waters as a Special Area under MARPOL Annex I (enforced in 1999) has not yet lead to a drastic further decline in oil contamination levels on beached birds. Data from the German North Sea coast suggests further declines after 1999, but recent observations in The Netherlands (winter 2002/03, and winter 2003/04) suggest a reversed trend, with very high oil rates in pelagic seabirds and repeated strandings of oil slicks on beaches (NZG/NSO unpubl. material). This reversal can only partly be attributed to some unfortunate recent oil incidents, such as the sinking of the Tricolor and the Assie Eurolink in December 2002. For most inshore species, as exemplified by shelduck and herring gull, recent oil rates are generally much lower than historic levels within the Wadden Sea). It is too early yet, to assess effects of the designation of the PSSA Wadden Sea in 2002. Longer data sets are necessary to find correlations to the measures taken on the different levels to reduce oil pollution in the area concerned.
... Duikers Gaviidae en dan vooral Roodkeelduikers Gavia stellata zijn talrijke doortrekkers en wintergasten in Nederland (Camphuysen 1979, Camphuysen & Leopold 1994, Camphuysen 1995a, 1997, Bijlsma et al. 2001, Camphuysen 2009) en zij staan ook bekend als bijzonder kwetsbare soorten waar het gaat om olievervuiling (Camphuysen 1989). De waargenomen aantallen langs de kust in de afgelopen jaren bieden dan ook geen verklaring voor het goeddeels verdwijnen van strandvondsten van deze vogels (Fig. 6). ...
... De Zeekoet Uria aalge is één van de talrijkste olieslachtoffers langs de Nederlandse kust, hetgeen veroorzaakt wordt door een combinatie van een talrijk voorkomen in de Zuidelijke Bocht in de winter en een bijzondere gevoeligheid voor olievervuiling. Het waren vooral de strandingen van met olie besmeurde Zeekoeten ( " teervogels " ) waardoor natuurbeschermers gealarmeerd werden en waardoor het olieprobleem aan de orde werd gesteld (Verwey 1915, Camphuysen 1989Fig. 18), maar net als bij verschillende andere pelagische soorten (vogels van open zee) is het nog steeds op een tamelijk hoog niveau en bijvoorbeeld de EcoQO doelstelling van hooguit 10% olieslachtoffers onder aangespoelde Zeekoeten over een periode van tenminste vijfjaren ( " The average proportion of oiled Common Guillemots in all winter months (November to April) should be 10% or less of the total found dead or dying in each of 15 areas of the North Sea over a period of at least 5 years. ...
Beached bird surveys in The Netherlands 2008/2009
This paper presents the proportion of dead oiled birds washed ashore in The Netherlands of the total number of birds washing ashore as a result of beached bird surveys conducted by volunteers of the Dutch Seabird Group (NZG/NSO). Apart from the survey results for winter 2008/09, a summary is provided of data collected in summer 2008. The results are presented in a context of data collected in nearly 40 earlier seasons (1970-2008). The oil rate (fraction of oiled corpses of all birds found dead) is considered an indicator of levels of (chronic) oil pollution in the Southern Bight with mineral oil and other lipophilic substances (Camphuysen 1999). These (species-specific) oil rates are calculated on the basis of hundreds of beached bird surveys between November and April, carefully checking all dead birds found. The results of winter 2008/09 are compared with long-term trends calculated over 1975/76- 2007/08. Along the North Sea coast, over the years, downward trends in oil rates were found in all species and species groups. Most of the recent data fit this pattern. Notable exceptions, however, were rather high oil rates in Common Guillemots Uria aalge (the international indicator species for oil pollution in the Oiled- Guillemot-EcoQO) and Razorbills Alca torda. The higher oil rates in these auks point at illegal oil spils offshore, some distance away from the coast: close enough to provide numerous fresh corpses littering Dutch beaches, but distant enough to prevent the nearshore seabird population to be hit by the oil. In winter 2008/09. Exceptionally high concentrations of foraging seabirds occurred in nearshore waters and none of these seemed significantly affected by the oil. Oil rates in the Wadden Sea area are rather lower than oil rates on North Sea beaches. The results obtained in 2008/09 did fit that picture, at least for bird numerous enough to provide a reliable sample. In winter 2008/09, at least regionally in The Netherlands, rather severe winter weather occurred over a period of several weeks. Along the coast, however, the winter was rather mild and extra, weather-induced mortality was not found or remained at low levels. In January 2009, rather high densities of (dark phase) Northern Fulmars were found and these were part of a wreck that was noted over large parts of the North Sea area. A minority of the wrecked Fulmars was oil-contaminated.
... However, the most important sources of chronic oil pollution in terms of casualties among seabirds are typically situated offshore, such as shipping and offshore oil and gas exploration (Dahlman et al., 1994). In the 1980s and 1990s, tens of thousands of seabirds are known to wash ashore oiled each winter in the southern North Sea alone (Camphuysen, 1989), but as yet it has been difficult to demonstrate effects in terms of major population declines. There are various explanations for this, one of which is the lack of adequate data (age composition of casualties and information on breeding origin; Heubeck et al., 2003), but of greater significance is probably the overall success of seabirds due to, for example, shifts in prey availability due to the overfishing of predatory fish (Camphuysen and Garthe, 2000). ...
... Systematic beached bird surveys, organized to as sess the fraction of oiled seabirds washed ashore among the total number of dead birds found on beaches (oil rate), have been intense for decades, particularly in Denmark, Germany and The Neth erlands (Joensen, 1972 a,b; Joensen and Hansen, 1977; Reineking and Vauk, 1982; Camphuysen, 1989 Camphuysen, , 1997 Reineking, 1997; Reineking, 2000, 2001; Durinck and Skov, 2001; Fleet et al., 2003). Earlier results indicated slow but consistent declines in oil rates over the past decades (Camphuysen, 1997Camphuysen, , 1998 Durinck and Skov 2001; Fleet and Reineking, 2001). ...
Oiled seabirds washing ashore, dead or alive, have had a signalling function since the very early days of oil pollution at sea. The number of dead oiled seabirds on the coastline is not in itself a reliable parameter for monitoring changes in oil pollution at sea. The percentage of birds that is oil contaminated among the birds found washed ashore (called the 'oil rate'), however, has proven to be a useful monitoring tool (Camphuysen, 1999, Camphuysen and Heubeck, 2001). Differdm ences in oil rates between sea areas have clearly indicated that chronic oil pollution was more intense around shipping lanes than elsewhere (Camphuysen, 2005, Camphuysen et al. 2005, Camphuysen, 2007). In recent years, beached bird survey techniques have been further refined and species-specific oil-rates were introduced as the main instrument to measure trends in chronic oil pollution at sea (Camphuysen and Franeker, 1992, Camphuysen & Heubeck, 2001).
... Marcus (2014) stated that the long term impact of refinery process wastewater amidst other activities in the study area was not really known but believed that the complex combination of toxic substances that were simultaneously present in refinery wastes may act synergistically and therefore impose a higher toxicity burden on the entire ecosystem than may be predicted in laboratory studies on individual toxicants (Mizell and Romig, 1997). Camphuysen (1989) had also observed the toxic effects of oil on zooplanktons. Key: * = significant (p<0.05); ...
Keywords:Abundance, Diversity, Plankton, Ekerekana and Okochiri creeks Introduction The Ekerekana and Okochiri creeks in the upper Bonny Estuary, Rivers State, Nigeria is prone to effluent discharge from industries located in the area. The plankton of the creeks and the adjoining river were assessed for diversity and abundance. Twenty three stations grouped into six zones were sampled. Samples were collected in September 2014 (wet season) and February 2015 (dry season) to reflect spatial and temporal dynamics. Twenty three samples were collected in each season making a total of forty six samples for adequate coverage of the study area.The abundance and diversity of phytoplankton was generally poor. Density of most species differed significantly (p<0.05) between zone A and other zones and also between zone D and other zones, suggesting the impact of effluent discharge on the micro algal community, as seen in the low diversity indices at zone D. Zooplankton abundance was least at zones A (4%) and F (3%) with significant difference (p<0.01) observed between zone D and other zones and also between zones A & F and other zones.Cluster analysis after fourth root transformation of abundance data showed differences in similarity between zones. The differences between zones could be due to spatial scale of impact vis-à-vis anthropogenic activities in the study area. The generally observed poor abundance and diversity of phytoplankton and zooplankton of the Ekerekana/Okochiri creeks and the adjoining river suggest a deteriorating aquatic system.
... Various experiments, including tethering tests (Ford et al., 1991) and drifter studies (e.g. Camphuysen, 1989), have tested the effects of the ocean on carcass sinking times and recovery on beaches; these factors impact the number and preservation of birds that wash up onshore. In fact, some of these factors may have been at play in the COASST dataset, as skeletal part frequencies were species specific (Fig. 4). ...
... Registratie van strandingen, 19702006. Vanaf 1970 werd de systematische registratie van gestrande walvisachtigen in ons land weer opgepakt, ditmaal inclusief de bruinvis (Husson & Van Bree 1972; Van Bree & Husson 1974; Husson & Van Bree 1976; Smeenk , 1995) en Tabel 1Camphuysen 1989Camphuysen , 1992Camphuysen , 1997; ongepubliceerde gegevens NZG/NSO, CJ Camphuysen). Normaal gesproken, bij een functionerend strandingsnetwerk zeezoogdieren, worden bruinvissen van het strand gehaald, ruim voordat (vogel)olieslachtoffertellers hun tellingen uitvoeren. ...
Harbour Porpoise strandings in The Netherlands in 2006: backgrounds, age composition, sexration, prey choice and possible exaplanations. Results of necropsies, no English summary provided
Virologie Bij geen enkel dier werden morbillivirussen aangetroffen: alle tests waren negatief.
Bacteriologie Brucella werd in geen enkel dier aangetoond: bij geen enkel genomen monster werd na het op kweek zetten deze bacterie gevonden.
Parasitologie Tijdens de autopsies werden vele verschillende parasieten gevonden, in vrijwel alle onderzochte organen. Hieronder waren soms zware infecties met longwormen, maagwormen, wormen in de gehoororganen,
hart nieren en lever, en leverbot. In enkele dieren werd na opening van de darm voor het dieetonderzoek, ook nog een lintworm gevonden.
Aangetroffen resten van vistuigen
Afgezien van fragmenten nylon draad (monafilament en gekleurd nylon draad) werden er geen resten vistuig of touwen aan de kadavers aangetroffen. Een aantal dieren was op brute wijze met messen bewerkt. In één geval was de speklaag over vrijwel de gehele romp weggesneden, in twee andere gevallen was de keel opengehakt. In het eerste geval is de schade vermoedelijk na de dood aangebracht, de beide `gekeelde' dieren zagen eruit alsof zij met een mes afgemaakt waren. Bij een tiental dieren waren indrukken in de huid zichtbaar die door netten met dunne lijnen waren veroorzaakt. De indrukken waren regelmatig, maar niet fraai genoeg om een maaswijdte met zekerheid te kunnen afleiden.
Gevonden prooisoorten In alle magen samen werden ten minste 29 verschillende prooisoorten aangetroffen: drie soorten haringachtigen, vier kabeljauwachtigen, drie zandspieringen, twee of drie grondels, twee soorten
zeenaalden, enkele andere soorten rondvissen, drie soorten platvissen en verschillende soorten ongewervelden, waaronder borstelwormen, garnalen, heremietkreeft, inktvissen en schelpdieren (Tabel 15). Twee vissoorten zijn
mogelijk niet eerder voor de bruinvis beschreven: koornaarsvis en baars.
Haringachtigen Haring werd gevonden in 10 verschillende bruinvissen. Deze prooisoort werd in twee grootteklassen gevonden: kleine juveniele visjes van minder dan 15 cm totale lengte (6 bruinvissen) en volwassen exemplaren van rond de 20 cm (6 bruinvissen). Kleine haring was in geen enkele bruinvis een belangrijke prooi, maar grote haringen waren de hoofdprooi voor twee exemplaren. Börjesson et al. (2003) geven een analyse van situaties waarin bruinvissen haring eten (wereldwijd) en concluderen dat als haring een belangrijke prooi is, dit altijd volwassen haring betreft. Deze is veel vetter dan jonge haring, die nog vooral investeert in groei en nog niet in lichaamsvet. Voor de Nederlandse kust komt vooral veel jonge haring voor, maar intrek van volwassen exemplaren komt mogelijk (weer) voor in het Marsdiep, in maart (Camphuysen, ongepubliceerd). Sprot, die bij een veel kleinere lengte volwassen is, en bij gelijke lengte dus vermoedelijk vetter dan haring, werd iets vaker gevonden (14 magen) en ook in grotere aantallen dan haring. Deze soort was voor 2 van de onderzochte
bruinvissen de belangrijkste prooi; de bruinvis lijkt een voorkeur te hebben voor sprot boven even grote (kleine!) haring. Fint was een opvallende derde haringachtige die werd gevonden. In drie bruinvissen werden resten van forse finten gevonden (vissen van ruim 20 cm lengte en ruim 100 gram zwaar). Het ging steeds om een enkele fint per bruinvis, waarvan er van een exemplaar nog slechts een schub resteerde (in de slokdarm). Finten worden door zeevogels langs de Nederlandse kust niet of nauwelijks gegeten voor zover ons bekend, maar bruinvissen pikken er blijkbaar af en toe wel eentje mee en dan gaat het om een relatief grote vissen. Alle drie de finten werden gevonden in bruinvissen die gestrand waren in of nabij brak water: twee in augustus in de Delta (Voorne en nabij Burghsluis in de Oosterschelde) en in Noord Holland (St Maartenszee) in maart, wat past op de status van deze vis als een soort die heen en weer trekt tussen zout en zoet water. Alle drie de finten waren gegeten door onvolwassen, mannelijke bruinvissen die in slechte lichamelijke conditie waren.
Kabeljauwachtigen Kabeljauwachtigen zijn in de Noordzee en Oostzee belangrijke prooien voor bruinvissen geweest, vooral in termen van relatieve biomassa. Bij eerder onderzoek aan in Nederland gestrande bruinvissen
kwam deze groep als het belangrijkste stapelvoedsel naar voren (Santos 1998; Santos & Pierce 2003), met de wijting als belangrijkste soort in deze groep. Met de ineenstorting van de bestanden van kabeljauwachtigen in de
gehele Noordzee is de verwachting, dat het belang van deze groep voor bruinvissen zal afnemen. Dit lijkt inderdaad het geval te zijn, want wijtingresten werden in nog slechts 9 bruinvissen aangetroffen en het belang van deze
voorheen zo belangrijke prooisoort was sterk achteruit gegaan (Bijlage 3). Bij een paar bruinvissen ging het om een enkel exemplaar of om een of twee kleine visjes, en slecht voor 2 bruinvissen was wijting in termen van massa de hoofdprooi geweest. Andere kabeljauwachtigen waren relatief onbelangrijk: kabeljauw, dwerg en steenbolk werden gevonden in respectievelijk 4, 2 en 1 magen en waren nooit belangrijke prooien.
Zandspieringen Zandspieringen zijn voor bruinvissen in de Noordzee eveneens belangrijke prooien (Santos & Pierce 2003), maar in Nederland was het belang van deze groep ondergeschikt aan dat van wijting en grondels. De commerciële bestanden van de Noorse zandspiering Ammodytes marinus zijn ingestort tot ruim onder het "veilige biologische minimum" waardoor de vangst moest worden verboden in 2005 (http://www.ices.dk). Ooit was de visserij op deze zandspiering (in tonnage) de grootste van de Noordzee en deze crisis heeft niet alleen geleid tot een ineenstorting van de visserij maar ook tot grootschalig falen van het broedsucces van zeevogels in Schotland en vermoedelijk ook tot een wegtrek van bruinvissen uit de noordwestelijke Noordzee. Onder de gegeven omstandigheden is het interessant om na te gaan wat nu het belang is van zandspiering in het dieet van bruinvissen in Nederland, waar de aantallen bruinvissen juist sterk zijn toegenomen. Op het NCP is een andere zandspieringsoort, waar niet of althans veel minder op gevist is, mogelijk de talrijkste vertegenwoordiger van deze groep: A. tobianus of kortweg "zandspiering" in het Nederlands. Zowel A. marinus als A. tobianus is aangetroffen in de nu onderzochte bruinvissen, maar hun otolieten zijn vaak niet nader op soort te determineren dus deze twee soorten moeten worden samengenomen. Zandspieringen kwamen voor in 19 van de onderzochte bruinvissen maar waren hoofdprooi voor slechts twee dieren. Ze leken vooral belangrijk in februari en maart en voor bruinvissen in goede conditie. Juist dan, in de winter zitten zandspieringen meest ingegraven in de bodem en zijn ze voor veel predatoren onvindbaar. Bruinvissen lijken echter juist aangepast om dit soort prooien toch te vinden. Met hun hoogfrequente sonar kunnen ze ook begraven prooien vinden (Kastelein et al. 1997; Santos & Pierce 2003). Daarnaast lijkt hun bek, met kleine tanden en relatief klein keelgat ook niet aangepast op het verscheuren dan wel in zijn geheel inslikken van grote prooien (Santos & Pierce 2003). Een derde zandspieringsoort, de relatief schaarse grote zandspiering Hyperoplus lanceolatus werd tweemaal herkend.
Grondels Grondels waren verreweg de meest gegeten prooien. Er werden resten van 7320 grondels gevonden, verdeeld over 33 magen, waardoor ook de incidentie (het percentage magen met deze prooi) het hoogst was. Door hun geringe grootte en gewicht (beide <10 cm lang en <10 gram zwaar) is hun bijdrage aan het dieet in termen van biomassa vaak gering, maar in de huidige studie waren grondels ook in relatieve massa een zeer belangrijke prooi. Omdat het echter de numeriek belangrijkste prooi is, die bovendien niet in grote scholen voorkomt maar eerder individueel, liggend op de zeebodem, vertegenwoordigen de massa's gevonden otolieten een aanzienlijke foerageerinspanning van de bruinvissen. Voor grondels geldt vermoedelijk hetzelfde als voor zandspieringen: ze zijn lastig te zien tegen de zeebodem (door hun geringe grootte en zandkleur en geringe beweeglijkheid), maar voor de bruinvis sonar zijn ze juist goed te "zien". Grondels waren hoofdprooi voor 5 bruinvissen, wat hun belang nog verder onderstreept. Evenals zandspiering werden grondels vooral in het vroege voorjaar (maart april) gegeten, langs de hele Nederlandse kust. De meeste grondels werden gevonden in redelijk verse kadavers wat een aanwijzing is dat deze visjes vooral dicht bij de kust worden gegeten (rotte kadavers zijn mogelijk van verder uit de kust komen aandrijven). Er was geen duidelijk effect van de lichamelijke conditie van de bruinvissen of hun lengte op de kans op grondels in maagdarm kanaal of van hun lengte. Bij eerder onderzoek is wel gesuggereerd dat grondels vooral door jonge bruinvissen gegeten zouden worden omdat ze makkelijk te vangen zouden zijn vanwege hun geringe zwemsnelheid. Dit wordt door ons onderzoek dus niet bevestigd. Er werden minimaal twee soorten grondels gevonden: het relatief grote dikkopje en de iets kleinere Lozano's grondel. Deze twee soorten komen ongeveer in gelijke dichtheden voor in de Nederlandse Noordzeekustzone (data Cindy van Damme, IMARES). Een derde soort, de brakwatergrondel kon niet worden uitgesloten omdat zijn otolieten Zeeuwse stromen en zullen daar ook zeker worden gegeten. Overige rondvis Diverse andere soorten rondvis werden incidenteel aangetroffen. Opvallend waren twee magen met resten van forse makrelen; in een geval (bruinvis # 50, Domburg, 27 augustus 2006) zat maag 1 helemaal vol met
makreel botten, die konden worden herleid tot 9 verschillende vissen (van 25 35 cm lang). Andere relatief grote, maar schaarse vissoorten waren horsmakreel en zeebaars (elk in een maag). Numeriek belangrijker waren
koornaarsvis, een soort die voor zover we weten niet eerder als prooi van bruinvissen in de Noordzee is vastgesteld, en spiering. We vonden koornaarsvis in 4 magen (alle februari april). Voor een jonge mannelijke bruinvis
(Den Oever, Waddenzee) was spiering de belangrijkste prooi. Vermoedelijk had dit dier gefoerageerd in uitgespuid IJsselmeerwater; in zijn maag werden ook resten van een baars gevonden. Baars is mogelijk ook een niet eerder beschreven prooisoort voor de bruinvis, maar deze soort wordt regelmatig met IJsselmeerwater de Waddenzee ingespuid en komt zo beschikbaar voor mariene viseters. Tenslotte werden nog resten gevonden van pitvissen in twee bruinvissen. Wellicht waren deze bodemvissen "bijvangst" tijdens de jacht op grondels, zandspiering en tong. Platvis In twee Duitse studies (Lick 1991; Benke et al. 1998) werd relatief veel platvis gevonden. In België is er een relatie gevonden tussen de kustwaartse trek van tong in februari/maart en de aantallen in staand want bijgevangen bruinvissen (Haelters & Kerckhof 2004; Haelters et al. 2004). Ook in Nederlandse bruinvissen zijn eerder platvissen gevonden, maar het totale aantal monsters met platvis was klein (Santos 1998). In de huidige studie werden enkele resten van nul jarige botjes (3 magen) scholletjes (2 magen) en schar (2 magen) gevonden. Twee bruinvissen hadden jonge tong (<15 cm) gegeten en een van deze dieren, een vrij grote (124 cm) man, gevonden bij Westkappelle in april (dus dicht bij België en in de "juiste" periode) leek zelfs een specialist, met resten van 39 tongen in zijn maag. Ongewervelden Garnalen werden in relatief veel bruinvissen (12) gevonden, maar nooit in grote aantallen. Ze kwamen voor bij dieren variërend van 100 152 cm lengte, dus niet alleen bij jonge dieren. Juist van juveniele bruinvissen wordt vaak aangenomen dat garnalen geschikt voedsel zijn omdat ze klein en makkelijk te vangen zouden zijn (Santos & Pierce 2003). In de Nederlandse situatie lijken garnalen, net als bovengenoemde pitvissen en mogelijk ook de botjes, scholletjes en scharretjes, eerder bijvangst tijdens het foerageren op grondels, zandspiering en tong.
Interessant is de vondst van een aantal zeer grote wormenkaken in een van de bruinvissen. Deze zijn afkomstig van zagers (Nereis virens). In de meeste dieetstudies aan bruinvissen worden borstelwormen afgedaan als prooien van vissen, die dus via de vissenmaag in de bruinvismaag terecht kwamen. Zagers echter zijn zeer grote wormen (tot ruim een meter lang en meer dan 100 gram zwaar), die tijdens hun paaitijd in het water zwemen en dan soms ook door zeevogels in Nederlandse wateren worden gegeten (Leopold & van Damme 2003). In de bruinvis die de zagers had gegeten kwamen geen grote vissen voor die de eigenlijke predator van deze wormen geweest konden zijn, dus we concluderen dat ook bruinvissen bij gelegenheid zagers eten. Een aantal kleinere wormensoorten (Nereis longissima, N. diversicolor en N. succinea) werden ook gevonden maar niet kon worden uitgesloten dat deze oorspronkelijk de prooien waren geweest van vissen die weer door de bruinvis gegeten waren. Tenslotte werd een puntgave heremietkreeft gevonden in een alikruikschelp die aanzienlijk groter was dan diverse steentjes die af en toe in de magen werden gevonden. Deze heremietkreeft werd echter tijdens de dissectie in de keel van de bruinvis aangetroffen en aan het voedselmonster toegevoegd. Niet uit te sluiten valt dat deze heremiet bij de in de waterlijn liggende, dode bruinvis naar binnen is gekropen. De gevonden wadslakjes en schelpdierbroedjes, alle kleiner dan 5 mm, beschouwen wij net als enkele kleine steentjes, plantenresten en diverse kleine stukjes plastic en nylon die werden aangetroffen, als "per ongeluk ingeslikt".
Oil spills can cause severe impacts on seabirds, the extent of which varies by species. We investigated taxon-specific susceptibility using data from the Nestucca and Tenyo Maru oil spills in the northeast Pacific together with seasonally and spatially overlapping baseline beached bird abundance data collected over a 17-year time-period. Multivariate analyses revealed patterns of variation between spill and non-spill data, primarily driven by differences in the relative abundance of common murres (Uria aalge) and northern fulmars (Fulmarus glacialis). In subsequent susceptibility analyses, alcid (Alcidae spp.) carcasses were generally overrepresented in spill data, while gulls (Larus spp.), tubenoses (Procellariformes spp.), and cormorants (Phalacrocoracidae spp.) were generally under-represented. We found that the baseline data had high variability, suggesting a need for many years of baseline data. We propose that where appropriate baseline data exists, this method can be employed to investigate the seabirds most vulnerable to oiling.
Chronic oil pollution poses substantial risks to marine birds and other marine wildlife worldwide. On Canada's Pacific coast, the negative ecological consequences to marine birds and marine ecosystems in general remain poorly understood. Using information relating to oil spill probability of occurrence, areas of overall importance to marine birds, and the at-sea distribution and density of 12 marine bird species and seven bird groups, including multiple Species at Risk, we undertook a spatial assessment of risk. Our results identify two main areas important to marine birds potentially at higher risk of exposure to oil. For individual bird species or species groups, those predicted to have elevated bird densities near the mainland and the northeast coast of Vancouver Island were identified as being at higher potential risk of exposure. Our results, however, should be considered preliminary. As with other anthropogenic stressors, in order to better understand and subsequently mitigate the consequences of chronic oil pollution on marine birds, improved information relating to marine birds and the occurrence of oil spills on Canada's Pacific coast is needed.
During a monitoring project running from 1983 to 1990 oiled seabirds were counted and collected on a selected number of sampling routes (25 km) along the German North Sea coast. The aim of this study was to obtain information about which species were involved and on the regional differences in the extent of chronic oil pollution in the German Bight.
All dead seabirds collected were examined; oil remaining in their feathers was analysed in the laboratories of the Federal Maritime and Hydrographic Agency (BSH).
The bird species affected most heavily by chronic oil pollution were auks, Eiders and Kittiwakes. A total of 9,542 dead birds were found on the coastal stretches sampled. 2,734 birds were oiled externally. Thus the oiling rate averaged 28 %. The results of the beached birds surveys in Germany from 1984 to 1990 are compared with the results of Dutch and Danish investigations. In addition information on the main sources of oil pollution are given.
ResearchGate has not been able to resolve any references for this publication.