Content uploaded by Katriina Heljakka
Author content
All content in this area was uploaded by Katriina Heljakka on Aug 31, 2015
Content may be subject to copyright.
Toy stories. Design, Play, Display. Adult experience with designer toys.
Abstract
Toys can be seen as a fascinating area of study in the field of visual culture. 'A toy is an object that makes you happy' is one definition of toys. Toys are even regarded as instruments through which a person accomplishes new ways of thinking and imagining. Toys appeal to the feelings of their user, the ability to understand and the wish to learn. Apart of being a creative area of industrial design, toy design also contains characteristics of creating art. Toys are designed objects. A toy, just like a work of art will be attached with different meanings and will be a source of meaning. In many cases, toys may even be sources of experiences. Toys tell stories.
The growing importance of leisure time, the ever more objectified entertainment culture, the infantilization of culture and adults as an even more significant target audience for toys are some interesting new perspectives on toy research.
In recent years a new category of toys have emerged. Designer toys sold in museum and lifestyle shops have caught the attention of many adults. They have become objects of desire for the adult audience. What makes an adult gather toy objects around herself? Can the reason simply be the pleasure of owning lifeless things? Designer toys often tell a story, When a designer toy becomes someone's possession, its owner continues the narrative in one way or another. The toy may become a part of play with it by creating visual scenarios. This paper aims to reflect on current toys and toy design trends and clarify the different things in which the adult owner of a designer toy experiences the object and continues its visual narrative, for example as shown in the Internet based flickr application.
Bu çalışmada ahşap oyuncaklarıyla ünlenmiş olan Haşim Süzme’nin oyuncak ustası olma sürecindeki etkenlerin ortaya konması ve ahşap oyuncakların eğitimde kullanım alanlarının belirlenmesi amaçlanmaktadır. Araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden görüşme yöntemi kullanılmıştır. Araştırma olgu-bilim deseninde tasarlanmıştır. Elde edilen veriler betimsel analiz tekniği ile analiz edilmiştir. Araştırmada Haşim ustanın küçük yaşlardan itibaren ahşaptan eşyalar yaptığı geçen zamanla beraber ahşap oyuncak ustası olması sürecinde belli aşamalar kat ettiği söylenebilir. Ahşap oyuncak ustası Haşim Süzme’nin kullandığı materyalin yıllar içinde değişiklik göstermediğini söylemek mümkündür. Ahşap oyuncak ustası Haşim Süzme 10 yıldır okullara oyuncak temin ettiği, yılda yaklaşık 1200 oyuncak ürettiği ve istenildiği takdirde okullara ücretsiz olarak oyuncak gönderdiği sonucuna ulaşılmıştır. Çalışmanın sonuçları değerlendirildiğinde; Haşim Süzme gibi ülkemizin farklı bölgelerinde bulunan ahşap oyuncak ustalarının tanıtılması amacıyla çalışmalar yapılabilir. Bu sayede bölgedeki okullar materyal temini açısından ahşap oyuncak ustalarından faydalanabilir.
Oyun, zaman ve yer kavramına bağlı olarak şekil değiştirerek evrensel boyutta varlığını her çağda sürdürmektedir. Dijitalleşme birçok alanda olduğu gibi oyunun da dönüşümünde rol oynamış ve oyunlar dijital ortamlarda varlık göstermeye başlamıştır. Sosyal ağ kullanıcıları dijital mecralarda genellikle oyunun katılımcısı olurken aynı zamanda oyun oynayanların da izleyicisi olabilmektedir. İzlence kültürünün bir aracı olan YouTube ise bu bağlamda işlevsel olarak kullanılmaktadır. Bu çalışma, YouTube’da çocuk oyun kanallarında dolaşıma sunulan oyun oynama videolarını ebeveynin onay ve kurgu süreci, çocuğun oyunun öznesi konumundan nesnesine dönüşmesiyle birlikte pasifize olma durumu ve sosyal ağlarda çocuğun kazanç aracı olarak kullanılmasıyla metalaşması noktasında sorunsallaştırmaktadır. Çalışma, işaret edilen çerçevede Goffman’ın dramaturji teorisi kapsamında abone sayısı yüksek ve aktif paylaşım yapan YouTube çocuk oyun kanallarının sosyal medyada benlik sunumunu analiz etmeyi amaçlamaktadır. Bu bağlamda, oyunun dijital çağdaki dönüşümüne odaklanılarak; çocukların videolarda sergiledikleri performansların ve kişisel vitrinlerine ait olan öğelerin ağ oluşturma pratiklerinde nasıl bir rol oynadığı değerlendirilmiştir. Analiz sonucunda, oyun alanının gösteri kültürünün bir parçası haline dönüşerek özünde var olan paylaşım ilişkilerinin kolektif süreçten uzaklaştığı, çocuk ile ebeveyn rollerinin akışkanlaştığı, gerçek ve hayal ayrımının da bulanıklaştığı saptanmıştır.
ResearchGate has not been able to resolve any references for this publication.