No full-text available
To read the full-text of this research,
you can request a copy directly from the authors.
The Chronology and Function of Ceramic Unguentaria
Virginia R. Anderson-Stojanovic
Virginia R. Anderson-Stojanovic
Abstract
Ceramic unguentaria are among the most common grave offerings of the Hellenistic and early Roman periods. The function of these vessels in funerary contexts, however, and their chronology have not yet been firmly established. A preliminary study of the unguentaria from the site of Stobi in Yugoslavian Macedonia suggests new directions of investigation. Information about the context, appearance, capacity, frequency, and chronology of unguentaria at Stobi and elsewhere indicates that 1) unguentaria were produced in many centers rather than in just a few, 2) any proposed chronology for unguentaria must take into account this regional or local variation, and 3) the function of unguentaria found in burials was closely connected to funerary ritual and not necessarily related to the commercial trade in perfumed oils and unguents.
... 55 Bu isim ilk defa Aydın, 2000: 10. 41 Dündar, 2008 Fusiform unguentariumlar da görülen iç kapasitenin azaltılması, tüketicinin maddi durumuna göre üreticinin böyle bir yönteme başvurmuş olabileceğini düşünülmektedir. Anderson-Stojanović, 1987: 109. 43 Saraçoğlu, 2011 Hayes, 1997: 85. 45 Günay, 1989: 26;Dündar, 2008: 3. 46 Dündar, 2008: 3. 47 Sönmez, 2015: 267. ...
... Bu yüzden seramik unguentariumların da içeriği sıvıdan, toz veya taneciklere kadar değişebilir. Anderson-Stojanović, 1987: 116. 70 Günay, 1989. ...
... Ancak çoğu unguentarium örneklerinde dudak oldukça küçüktür. Anderson-Stojanović, 1987: 114. 80 Dündar, 2008 Şenyurt-Yorulmaz, 2020: 609. ...
Bu çalışmanın konusunu, Samsun Müzesine kazı, satın alma ve müsadere yolu ile kazandırılmış 23 adet pişmiş toprak unguentarium oluşturmaktadır. Antik dünyanın önemli seramik gruplarından birini oluşturan unguentariumlar, içeriğinde bulunan kokulu yağlar, parfümler, merhemler vb. maddelerden dolayı günlük yaşam alanlarında sıklıkla kullanıldığı bilinmektedir. Sadece günlük kullanım alanlarıyla sınırlı kalmayan unguentariumlar kutsal alanlara sunu ve mezar hediyesi olarak farklı amaçlarla da kullanılmıştır. Unguentariumlar literatürde Fusiform (İğ Form) ve Bulbous (Torba Form) form olarak iki ayrı tipte tanınmaktadır. Samsun müzesi envanterinde Hellenistik ve Roma dönemlerini kapsayan her iki form tipine ait eserler bulunmaktadır. Bu çalışma ile iki form tipine ait unguentariumların biçim grupları, tipolojik gelişimi ve kronolojik dağılımı ortaya konulmaya çalışılmıştır.
... In other words, an unguentarium can sometimes be dubbed an ointment bottle, a perfume bottle, or a balsamarium. (Stojanović, 1987) This ignores the fact that sometimes, the same glass items could have been used for different purposes and in different contexts as well. ...
This paper covers a small group of functional types of glass unguentaria dating back to the Roman period that an archaeologist may encounter. Additionally, it primarily presents new, previously unexamined glass specimens unearthed, the unguentaria are classified typologically by shape, and all specimens discussed herein have been recovered from the Syrian Coastal Region (mainly Latakia). Although the samples of glassware from the Roman period selected by the author may seem insufficient for comprehensive research, the main objective of this article is to provide a reliable presentation of glass unguentaria prevalent throughout Roman Syria at the mentioned sites. In addition, this article provides an explanation, documentation, and classification of Roman period unguentaria pieces based on their archaeological context. The period from the 1 st century to the end of the 3 rd century AD is considered to be the height of Roman glass production, usage, and distribution; with glass becoming so ubiquitous in all daily matters of Roman life. Additionally, their use in funerary rites became more prevalent. Academic consensus on the topic of Roman glass in general, and on unguentaria in particular; suggests that they were mainly used to hold and store scented oils, cosmetic products, perfumes, and/or sacred perfumed ointments. Further, the common reoccurrence of ¬specimens at burial sites confirms their roles as votive offerings in tombs during funerary religious rites. Despite being commonplace objects, and despite the variations in their styles, research into the location and significance of glass production centers around the Mediterranean remains lacking.
... The Tabulae are considered the most important written document on archaic Roman religion (Prosdocimi 1984) and are interesting for our analysis because Tabula vi, which dates to the first century bc, mentions the ritual of breaking vessels, exactly when fragments of vessels were used in wall mosaics (Tabulae Iguvinae,. During the Hellenistic and Roman periods, the deposition of intentionally broken vessels was not limited to drinking vessels but included glass and ceramic unguentaria, which were broken during the ritual in order to sprinkle their contents (Anderson-Stojanović 1987). Glass unguentaria filled with perfumes were placed and burnt on the funerary pyre and are frequently found in cremation burials, mixed together with the ashes. ...
... John Chrysostom mentions the use of spices-by which he means perfume or incense-to protect clothes against theft and conceal the putrid odour of decomposition (John Chrysostom,. The practice had a long tradition, as indicated by the presence of unguentaria in earlierperiod tombs (e.g., Anderson-Stojanović 1987). It cannot be ruled out, as noted in the Mishnah and Tosefta, that these containers may have also been connected with anointing the body and sprinkling it with perfume not only after it was deposited in the grave, but also before the burial and during the preparation of the body and the funeral procession (Green 2008: 145, 160-170;Rife 2012: 160, 194-196). ...
This review paper of current knowledge of burial customs in Syro-Palestine in the early Byzantine period (4th-7th centuries CE) identifies elements that were a continuation of burial practices from the Roman period (1st-3rd centuries CE) while noting new customs. It considers the material in terms of location of the burial grounds, forms of graves, variety of grave goods and body positioning data. A quantitative approach to the data demonstrates a gradual departure from chamber tombs and sarcophagi in the early Byzantine period. An emerging trend in this period are burials being made in monasteries and, to a lesser extent, in churches; this can be related to the spread of Christianity. Discussing the results of available radiocarbon dating and stable isotope analysis, the paper calls for more widespread use of these methods to further knowledge of burial customs in Syro-Palestine in the final phases of antiquity.
... Já no que aos gestos funerários diz respeito, é também pouco o que se pode acrescentar às considerações que tivemos oportunidade de expor a propósito da funcionalidade do material estudado nestas páginas. Os enterramentos foram, pelo menos nalguns casos, acompanhados de perfumes e/ ou unguentos, que sem dúvida desempenharam um papel na preparação do cadáver e nos rituais de cremação, tal como sugere a presença dos unguentários (Anderson-Stojanović 1987 uso de substâncias aromáticas no contexto dos rituais funerários está atestado no OSM desde os inícios da Idade do Ferro (Gomes 2015b), podendo esta prática concreta marcar um nexo de continuidade com as fases precedentes da necrópole. ...
... The presence of small ceramic or glass bottles (unguentarium) in Hellenistic graves indicate an earlier practice, as evidenced by aryballoi in the 6th century BCE and by small lekythoi, small vessels containing perfume or oil deposited with the dead in the 5th and early 4th century BCE (Pemberton, 1985: 284-285). However, unguentaria were also frequently found in settlements during the Greco-Roman period (Anderson-Stojanovic, 1987;Akil, 2017: 668-669;Ribechini et al., 2008). In Tell Anafa, for example, 26 such miniature vessels were excavated, presumably used as medical vessels or containing an ointment/cream (Berlin and Slane, 1997: 70-72, Figs. ...
Miniature ceramic bottles with perforated handles entered the pottery repertoire of different Late Neolithic and Chalcolithic communities across the south-eastern Prealps, south-western Transdanubia and the Balkans in the 5th millennium BC. It is hypothesised that these small bottles were personal items that could be hung around the neck or waist, possibly to contain cosmetics or for cultic purposes. The aim of this study was to understand the function of 14 of these miniature bottles recovered from sites attributed to the Lasinja Culture in the south-eastern Prealps and the Vinča Culture in the Central Balkans, by analysing the remains of their contents. A multi-method approach was applied using local high-resolution X-ray micro-diffraction (μ-XRD²) and micro-X-ray fluorescence (μ-XRF) to analyse visible residues in eight bottles, and Gas Chromatography-Mass Spectrometry (GC–MS) to test the absorbed lipid content in nine of them. The analysis showed that cerussite (lead carbonate) was the main component of the white material found in the bottle from Zgornje Radvanje, Slovenia. In the visible residues found in the bottles from Turnišče and Popava 1, the lead minerals plumbogummite and pyromorphite were identified as crystalline components. The identification of lead-containing minerals in this study coincides with the earliest use of lead in south-eastern Europe (ca. 4400–4300 BCE), as described in Hansen et al. (2019). Lipid analysis identified beeswax as the content of three of the vessels, which, together with the detection of lead minerals found in the same vessels, suggests its use as an organic binder, perhaps to form pigments as previously hypothesised, for cosmetic and/or medicinal purposes. This study represents the first application of multidisciplinary scientific methods on miniature bottles from the Lasinja and Vinča cultures in the south-eastern Prealps and Central Balkans. Significantly, this study pushes back the date for the use of lead-based cosmetic/medicinal products in North Africa and the Near East by more than a millennium, and in Europe by more than two millennia.
Parion, Kuzey Troas’ın önemli kentlerinden biri olup bugünkü Çanakkale’nin Biga İlçesi, Kemer Köyü sınırları içerisinde yer almaktadır. Çanakkale Boğazı’nın Anadolu kıyısında bulunan korunaklı iki limana sahip olup, bir liman kentinde bulunması gereken unsurları bünyesinde barındırdığı için MÖ 8. yüzyıldan MS 14. yüzyıla kadar olan uzun zaman diliminde iskân görmüştür. Kazı çalışmalarına 2005 yılı itibariyle başlanan Güney/Tavşandere Nekropolisi ise antik kentin güneyinde, güney kapısı ve güneydoğusundaki tepeler arasında kalan küçük bir vadi içerisinde yer almaktadır. Bu çalışmada Parion Güney/Tavşandere Nekropolisi’nde 2005-2021 yılları arasında yapılan kazılarda mezar ya da mezar yakınlarından ölü hediyesi olarak ele geçen Hellenistik Dönem unguentariumları ele alınmaktadır. İncelenen unguentariumların hamurları kırmızımsı sarı, sarımsı kırmızı, açık koyu kahverengi ve grinin değişik tonlarında olup genellikle kireç, kuvars ve mika katkılıdır. Bu çalışmada Parion antik kentinin Hellenistik Dönemi’ne ait unguentariumların genel özellikleri hakkında çıkarımlar yapmak hedeflenmiştir. Ayrıca bu çalışma ile Roma Dönemi tipolojisi oluşturulan unguentariumların Hellenistik Dönem örnekleri için de bir tipoloji oluşturularak bu kap türünün Parion repertuarındaki kronolojik bütünlüğü sağlanacaktır. Parion’da ele geçen en erken unguentarium MÖ 4. yüzyıl son çeyreğine aittir. Bu tarihten, MÖ 2. yüzyıl yoğunlukta olmak üzere, MÖ 1. yüzyılın 2. yarısına kadar çok kalitelilerden (firnisli, bezemeli) oldukça özensizlere kadar çeşitli kalitede ve tipte unguentarium Parion Güney/ Tavşandere Nekropolisinde mezar hediyesi olarak kullanılmıştır.
The case study of the present paper is a series of archaeological materials discovered during the research carried out between 1976 and 1980 in the fortified settlement from the Beidaud Archaeological Microzone. As a result of these campaigns, archaeological features belonging to the Early Iron Age, Archaic and Roman periods were identified. While the prehistoric and Archaic finds have been discussed extensively in several studies, the archaeological complexes and materials belonging to the Roman period have been treated only tangentially, consisting of brief mentions of their discovery. In this context, we aim to make use of this assemblage of Roman artefacts, composed exclusively of ceramic finds. The lot is of particular interest from a chronological point of view, as the data obtained contribute to a better understanding of the stratigraphy of the fortified settlement, by determining more clearly the different periods of habitation and use. At the same time, they offer clues to the simultaneous functioning of the Roman-era sequence in the fortified settlement and another Roman rural settlement identified nearby. Lastly, from a socioeconomic perspective, the variety of ceramic products helps to draw a general picture of the trade and cultural contacts that characterized the provincial rural world in this period.
The House of Chrysaliskos is one of the most interesting Late Hellenistic fortified constructions, situated in the north-eastern part of the Taman Peninsula (coast of the Sea of Azov). It was excavated in 1970–1973 by Nikolay Sokol’skiy. This house, which was a residence of a powerful Bosporan official during the reign of king Asandros (47–17 B. C.), was destroyed in a great fire. In the layers of destruction, an important pottery assemblage was unearthed. The materials from the excavations have been preliminary published but without any special analysis of the ceramic complex. We could not distinguish exactly all the production centers of this pottery without archaeometric studies, but according to visual characteristics the main part of them belong to Bosporan sigillata, a local group of pottery distributed only in the Bosporan kingdom. Some Pergamene and Knidian vessels as well as their local imitations were also found here. A separate group of pottery of the same shape as Bosporan sigillata was covered with black slip. Several lekythoi and unguentaria are also presented in this article.
The paper analyses several archaeological features discovered during an excavation performed on the outskirts of Isaccea, during the summer of 2018, in the easternmost part of the Noviodunum archaeological site. Of the three documented features, two are funerary structures: one is a pit in which cremation remains and grave goods were deposited, while the other is either a ‘deviant’ burial, or a secondary burial of a part of the skeleton. The last feature offered inconclusive results. The grave goods discovered are numerous and diverse: different types of pottery, as well as metal artefacts. Thus, the following information completes the repertoire of funerary discoveries from Noviodunum and the northern part of the Roman province of Moesia Inferior.
Phrygia Epiktetos bölgesinin önemli merkezlerinden biri olan Aizanoi’un kent merkezinin yaklaşık 700m. güneydoğusunda 3. Derece Arkeolojik Sit alanında 2022-2023 yıllarında yapılan sondaj çalışmalarında açığa çıkarılan dört adet pişmiş toprak kiremit (stroter) mezar bu çalışmanın konusunu oluşturmaktadır. Bu makalede Aizanoi nekropolislerinde bugüne kadar yapılan arkeolojik çalışmalar hakkında genel bir bilgi verildikten sonra, yeni tespit edilen dört mezar tarihlenebilir buluntularıyla birlikte değerlendirilerek bilim dünyasına tanıtılmaktadır. Mezarların hepsi kremasyon gömü içermektedir ve içlerinden ele geçen çok sayıdaki demir raptiye ile çeşitli demir aksam ve çivi parçaları, dönemin gömü pratikleri hakkında birtakım öneriler getirmemize yardımcı olmaktadır. Mezar buluntuları içerisinde yer alan pişmiş toprak bulbous tipi unguentarium parçaları, bir pişmiş toprak bardak, iki Ephesos Tipi kandil ve bir bronz sikke ise mezarların tarihlenmesine olanak sağlamaktadır. Augustus dönemine işaret eden bu buluntular, mezarların da aynı döneme ait olduğunu göstermektedir. Burada değerlendirilen mezarlar, kentin güneydoğusunda bir gömü alanının daha bulunduğunu ve Augustus Döneminde kentin güneydoğu yönündeki sınırının en fazla ne kadar genişlemiş olabileceğini göstermesi açısından önemlidir.
As a result of the interventions carried out in Almuñécar (Granada), a deep/thoroughly review of objects from the necropolis of Puente de Noy in the 80s has been done. In it, it has been able to observe the presence of a large number of unguentaria. The necropolis was used between 600-250 BC. This diachronology allows us to observe an evolution of these artifacts that would form part of the funeral ritual and in which ointments and perfumes would be deposited to accompany the deceased in the afterlife. Throughout the present poster we want to attend to one of the aspects perhaps most ignored by historiography such as the techniques of manufacture of theunguentariaof the necropolis in order to deepen in the knowledge of these exceptional productions.
The chpter presents the archaeological found located in 10 Zacatin street (Granada, Andalusia, Spain), on the occasion of a building demolition archaeological fieldwork. The set of glass studied with the rest of remaining material located indicates this deposit was generated between the 5th and 4th century B.C. as a consequence of a banquet ritual celebrated near the Iberian oppidum of Iliberri (nowadays located in the Albaicín hill).
Geç Antik Dönem’in değişen/dönüşen dünyası içinde materyal kültürü değerlendirmeye yönelik çalışmalar son yıllarda artış kaydetmekte ve önem kazanmaktadır. Doğu Akdeniz’de MS 5. ve 7. yüzyıl boyunca yaygın olarak görülen unguentariumlar, özellikle Güneybatı ve Batı Anadolu’da birçok merkezde ele geçmektedir. Olba örneklerinin incelendiği bu çalışmada Geç Antik Dönem seramiğinin Kilikia Bölgesi’ndeki dağılımına katkı sağlamak ve seramik çalışmaları açısından yeni veriler sunmak amaçlanmaktadır. Bu bağlamda, seramik çalışmalarında dikkati çeken bir malzeme grubunu oluşturan ve Dağlık Kilikia’nın karasal kesimindeki yerleşimlerden biri olan Olba’da yapılan kazılarda bulunan
Geç Antik Dönem unguentariumları incelenmekte ve tanıtılmaktadır. Geç Antik Dönem’de Hristiyanlığın da etkisiyle olasılıkla dinsel işlevi ağırlık kazanarak yeniden ön plana çıkan unguentariumlar, içinde şifa verici/koruyucu özelliklere sahip ya da kutsal olduğuna inanılan sıvılar taşıyan seramiklere dönüşmektedir. Olba’da bulunan ve MS 6.-7. yüzyıl aralığı içinde değerlendirilen unguentariumların sözü geçen amaca uygun olarak kullanılmış oldukları düşünülmektedir.
En este trabajo abordamos de manera monográfica el contexto arqueológico de la tumba 45 de la necrópolis ibérica III de Alarcos, actualmente en proceso de excavación y de estudio. La tumba, adscrita a un individuo adulto posiblemente masculino, presenta como parte del ajuar un thymiaterion cerámico inédito compuesto por dos piezas: un soporte calado en su parte inferior y una cazoleta con asa y base perforada. Los paralelos formales que presenta con diferentes soportes calados del oppidum oretano del Cerro de las Cabezas (Valdepeñas, Ciudad Real) y la relación que mantiene la tumba 45 con otros contextos funerarios cercanos permiten datar la tumba entre los siglos IV y III a. C. En este estudio rastreamos los diferentes paralelos de las dos piezas que componen el thymiaterion cerámico en el contexto de la Oretania, así como los thymiateria de bronce y los pebeteros de terracota, y contrastamos si pueden clasificarse o no como posibles quemadores de perfumes. Por otro lado, analizamos el registro arqueológico de los yacimientos oretanos para documentar el empleo del perfume en la zona de estudio, analizando las diferentes tipologías de ungüentarios cerámicos, pasta vítrea y fayenza. Así, hemos podido atestiguar que, desde el siglo VI a. C. hasta época iberorromana, en la mayor parte de los casos el perfume aparece asociado a un uso cultual o funerario del mismo. Finalmente, un análisis detallado del registro material permite relacionar la combustión y el uso de aceites perfumados con el culto a una divinidad femenina relacionada con la fertilidad, la abundancia y la regeneración del ciclo vital.
The paper analyses several archaeological features discovered during an excavation performed on the outskirts of Isaccea, during the summer of 2018, in the easternmost part of the Noviodunum archaeological site. Of the three documented features, two are funerary structures: one is a pit in which cremation remains and grave goods were deposited, while the other is either a 'deviant' burial, or a secondary burial of a part of the skeleton. The last feature offered inconclusive results. The grave goods discovered are numerous and diverse: different types of pottery, as well as metal artefacts. Thus, the following information completes the repertoire of funerary discoveries from Noviodunum and the northern part of the Roman province of Moesia Inferior. Rezumat: Prezentul articol analizează o serie de complexe arheologice descoperite în urma cercetării preventive realizate în extravilanul orașului Isaccea, în estul perimetrului sitului arheologic Noviodunum, în vara anului 2018. Dintre cele trei complexe cercetate, două sunt structuri funerare: unul reprezintă groapa în care au fost depuse obiecte alături de resturile unei incinerări, iar celălalt este fie o înmormântare "deviantă", fie o reînhumare a unei părți dintr-un schelet. Ultimul complex este incert. Piesele de inventar funerar recuperate sunt numeroase și diverse: mai multe tipuri de vase ceramice, precum și obiecte din metal. Astfel, informațiile prezentate vin să completeze repertoriul descoperirilor funerare de la Noviodunum și din nordul provinciei romane Moesia Inferior. 42 Radu-Octavian STĂNESCU et alii
Bu makalenin konusunu, 2022 yılında, Perre antik kenti kazılarında ortaya çıkarılan bir hypogeum mezar oluşturmaktadır. Mezar, üstü açık basamaklı bir dromosa ve bir odaya sahiptir. Mezar odasında biri tamamlanmış, diğeri yarım bırakılmış toplam iki niş yer almaktadır. Mezarda, inhumasyon tarzında gömülmüş beş bireye ait kafatası ve gövde kemikleri ele geçmiştir. Bunlardan, iki kafatası ve gövde kemikleri tamamlanmış nişin içinde yer alırken, diğer üç kafatası mezar girişinin yakınlarında bulunmuştur. İskeletlerin yanı sıra mezarda parçalar halinde altı pişmiş toprak unguentarium, beş cam unguentarium, beş altın çelenk ve diadem parçası, iki demir iğne, bir demir tutucu, demir plakalar ve çiviler bulunmuştur. Bu mezar hediyeleri, Perre Nekropolisi’nde ilk defa bir mezar içinde ele geçen steril kontekst buluntu grubunu oluşturmaktadır. Bu durum ise mezarı önemli kılmaktadır. Çünkü daha önce gerçekleştirilen kazı çalışmaları sonucunda, nekropolisin tarihi için oldukça geniş zaman aralıkları (Geç Hellenistik dönemden Erken Bizans dönemine veya MÖ 1. yüzyıldan İslami döneme kadar gibi) sunulmuştur. Bu hypogeum mezar ile birlikte, Perre Nekropolisi’nde, en azından benzer mezar grupları için daha dar bir zaman aralığı sunma imkânı doğmuştur. Ayrıca, mezar buluntuları kişisel bakım ve süs eşyalarından ibaret olup, birbirleriyle bağlantılı bir set oluşturmaktadır. Bu da mezardaki bireylerden en az birinin kadın olduğuna işaret etmektedir. Mezardan ele geçen pişmiş toprak ve cam unguentariumlar, mezarın ve diğer metal buluntuların MS 50 ile MS 100/125 yıllarına ait olduğunu ortaya koymaktadır.
Despite the large number of unguentaria vessels generally discovered in Roman archeological sites, very little information is available concerning the nature and chemical composition of the products that were originally contained within these artifacts. In this study a combined non-destructive approach that included Fourier transform infrared (FTIR) spectroscopy, Raman spectroscopy and X-ray fluorescence was used for the characterization of some brownish-black residues preserved in a series of glass unguentaria recovered from excavations at the Roman baths from Mălăiești. The obtained results highlighted the presence of different inorganic substances (an earth-based pigment rich in iron and manganese oxides, admixed with traces of lead- and mercury-based compounds) impregnated with an organic binder such as animal glue and possible natural essential oils, a powdered product associated most probably with a cosmetic/pharmacological use. The study allowed a first insight into the composition and origin of these ancient remains, providing important clues that may help to understand the original function of these unguentaria vessels.
Why do people want to own a piece of the past? What tempts consumers? What effect does consumption have on archaeological landscapes? Generally, Holy Land consumers can be broken down into two categories: those on the low-end interested in small mementoes of a trip, and those on the high-end, wealthier individuals willing to make financial investments for the highest quality pieces. Whether buyers are wily speculators, investing to increase their capital (cultural, economic, social, sensu Bourdieu), or innocent pilgrims on a once in a lifetime trip to the Holy Land, the result is the same: looting and theft from archaeological sites in order to meet consumer demand for archaeological artifacts. With data gathered from archaeological ethnographies, this article assesses the purchasers of artifacts, the unintended consequences of their acquisitions, and considers the ways we might create a set of better-informed consumers in the licensed antiquities market in Israel.
Manisa ili Akhisar ilçesi Musaca mahallesi 103 ada, 1-2 parsellerde Gürdük Barajı yol güzergahı ve etki alanında, yol çalışmalarında tespit edilen nekropol alanında Manisa Müze Müdürlüğü’nce kurtarma kazılarında 34 mezar içerisinde 47 yetişkin bireye ait iskelet tespit edilirken, alanda bebek/çocuk mezarına rastlanmamıştır. Bebek/çocuk mezarlarının bulunmamış olması Thyateira kazılarında sadece çocuklara ait mezarların tespit edildiğinden, buradaki çocuk mezarlarının olasılıkla başka bir alanda olduğu ile açıklanmıştır. Musaca mahallesinin antik yerleşimi hakkında herhangi bir bulguya ulaşılamamıştır. Antik Dönem’de Polis’lerin hinterlandı dâhilinde ki tarımsal yerleşimler Kome olarak adlandırılmaktadır. Nekropolün 15 km güney batısındaki Thyateira “Akhisar” antik kenti varlığı olası Musaca yerleşim yerinin, Thyateira antik kentinin bir komesi olduğu anlaşılmaktadır. Nekropoldeki mezarlar basit toprak ve sandık mezar olarak iki grup altında değerlendirilmiş olsa da mezarların taş kapaklarının aynı olduğu anlaşılmıştır. Mezarlarda ele geçen cam buluntular unguentarium ve şişe olarak iki grupta değerlendirilmiştir. Buluntular ölü gömme ritüeli içerisinde libasyon ile ilişkilendirilmiştir. Mezarlardan ele geçen cam buluntular genel olarak MS 2-3. yüzyıllar arasına tarihlendirildiğinden, Musaca Nekropolü’nün kullanım dönemleri için de bu tarih aralığını vermek mümkündür. Tespit edilen cam formlarının Anadolu’nun genel cam tipolojisiyle uyumlu olduğu görülürken; şamdan biçimli unguentariumların yerel özellikler gösterdiği anlaşılmaktadır. Kırsal bir yerleşimdeki mezarlarda ele geçen cam eserlerin birebir benzerlerinin Bergama ve Tire gibi koleksiyonlarda belgelenmiş olması Batı Anadolu’da bu formların yaygın olarak kullanıldığını göstermektedir. Nekropolün yerleşim yeri tespit edilemediğinden kırsal alanda yaşayan halkın ekonomik durumu hakkında kesin yargıda bulunmak mümkün olmamakla birlikte mezar hediyesi olmayan örneklerin fazlalığı ve hediye bulunan mezarlardaki hediye sayısının azlığı, ekonomik seviyenin çok da iyi olmadığına da işaret etmektedir.
Kökenini Yunanca “Anthropos” (insan) ve “logos” (bilim) kelimelerinden alan ve Türkçeye “Antropoloji” olarak geçen bilim dalının karşılığı insan bilimidir. İnsanı tarihsel, sosyo-kültürel ve fiziksel yönden inceleyen antropolojinin çalışma alanı oldukça geniştir. Disiplinler arasında Fiziki Antropoloji ve paleoantropoloji, sosyokültürel antropoloji ve etnolojinin yanı sıra dilbilimsel antropoloji de yer almaktadır. Kültürel antropoloji, insanı kültür unsurlarını üreten ve bunları sürdüren bir varlık olarak ele almaktadır. Kültürel antropolojinin iki alt çalışması bulunur. Bunlardan biri etnografya, diğeri ise etnolojidir. Kültür, toplumların genellikle farkında olmadan yaşam tarzlarını düzenleyen herkes tarafından kabul görmüş kurallar bütünüdür.
Kültür ile yalnızca antropoloji değil, diğer birçok sosyal ve beşerî bilim dalları da
ilgilenmektedir. Bu bilim dallarından birisi ise sosyolojidir. Türkçe anlamı toplum bilim olan sosyoloji, sosyal hayatın, sosyal değişmenin ve insanların sosyal davranışlarının nedenlerinin ve sonuçlarının bilimsel yollarla araştırılmasındır. Sosyoloji araştırmalarındaki amaç, gruplar, organizasyonlar ve toplumların yapısının araştırılması ve insanların bu yapılar içerisindeki etkileşimini ele almaktır. Bu çalışmalarda insana özgü davranışlar sosyal olarak tanımlanmaktadır. Sosyolojinin kapsamında aile yapısı ve aile ilişkileri, gasgsterlerden meydana gelen çeteleri örgütsel suçlar, futboldaki holiganizm, eğitimin sosyal hayat içerisindeki işlevi, toplum içerisinde yer alan cinsiyet rolleri ve iş bölümü ile insanların boş vakitlerinde ne gibi şeylerle uğraştıkları dahi girmektedir.
Sosyal bilimler içerisinde yer alan antropoloji ve sosyolojinin literatürdeki yerinin anlaşılması bu çalışmanın konusudur. Ayrıca her iki bilim dalının farklılıkları, benzerlikleri ile birlikte yararlandıkları konular ve alanların neler olduğu bu çalışmanın amacını oluşturmaktadır.
Alabastron, lekythos, ampulla gibi farklı formlardan türediği düşünülen ve farklı fonksiyonel tanımlamalara sahip olan unguentariumlar Hellenistik Dönem'de pişmiş topraktan yapılmıştır. İlk örneklerin şişkin ve iğ şeklinde bir merkez bölümü vardır. Erken İmparatorluk Dönemi'nde, özellikle cam üfleme yönteminin yaygın olarak kullanılmasıyla, çeşitli unguentarium cam örnekleri üretilmiştir. İlk etapta boru, şamdan ve makara biçimli örnekler yaygınken, sonraki süreç bu biçimlerin varyantlarının oluşmasına neden oldu. Samsun Müzesi önemli sayıda cam esere ev sahipliği yapmaktadır. Bu çalışma, kurtarma kazısı, satın alma veya müsadere yoluyla Samsun Müzesi koleksiyonuna katılmış olan unguentariumları ele almaktadır. ve çoğu bozulmamış olarak keşfedildiğinden ciddi keşifler olduğu varsayılmaktadır. Buluntular, üretildiği ve kullanıldığı dönemin siyasi, ticari ve kültürel yapısını arkeolojik kanıtlar bağlamında anlamak için önemlidir. Ayrıca cam eser üretiminin var olup olmadığını belirlememize yardımcı olur. Anlaşıldığı üzere, bu bağlamda incelenen eserler, Roma İmparatorluğu tarafından yönetilen geniş bir coğrafyada, dönemin yaygın kültürel anlayışının bir sonucu olarak, karşılaştırılabilir modalarda yaratılmıştır. Dolayısıyla bölgenin Doğu Akdeniz kültürleri ile ticari etkileşim içinde olduğu düşünülmektedir. Samsun ve çevresinde herhangi bir cam ocağı veya cam üretimine dair bir bulguya rastlanmadığından, eserlerin yerel olarak üretilmek yerine ithal edilmiş olması mümkündür. Bununla birlikte, Antik Dönem boyunca bölgenin en köklü ve önemli kıyı kentlerinden biri olan Amisos'un ya da yakın çevresinde antik bir kent olan Neoklaudiopolis'in, kazançlı bir ekonomik hammadde olan cam üretiminden habersiz kalması pek olası görünmemektedir.
The archaeological research from 2016-2021 allowed us to identify in Buridava some types of archaeological structures that can also be found in other sites belonging to the classic Geto-Dacian era and which largely correspond to the discoveries of Dumitru Berciu from 1961-1992.The discoveries were made on terrace VIII, the last one on the western side of the bushy hills of Cosota. Looking back and benefiting today from multiple sources of analysis (LIDAR, aerial photography, etc.) we are convinced that all eight terraces and the Acropolis served starting from the last quarter of the 1st century BC and throughout the 1st century BC as a necropolis/sacred area. Our study is based on the analysis of the archaeological context; forensic anthropological analysis; serological analysis; X-ray microtomography (µXCT) and 3D reconstruction; SEM and EDS analyses; X-ray analysis, EDXRF spectrometry;The bones analysed are of human nature, a fact that is supported by their morphology, as well as by the serological and physical examinations that were carried out. There are a few exceptions where, due to the extremely small dimensions, further clarifications could not be made. The analyses focused on 1457 cremated fragments and various component parts of the bones of the human skeleton were identified.
The subject of this study consists of 37 terracotta unguentaria which were brought to Edirne Archeology and Ethnography Museum in various ways such as seizure, confiscation, donation and purchase. The fact that they were not unearthed as a result of systematic excavations resulted in limited data regarding their findspots. Three samples were obtained from a well on Marmara Island, and one sample came from the Edirne Old Istanbul Street Foundation Excavation. The provenance of the other finds could not be determined. Although there are fractures in some samples, most of them are fully preserved. The shortest of the unguentaria is 8.2 cm and the longest is 19.6 cm. Archaeometric analyzes of the clay were not conducted. However, it can be suggested that some of them are hard and some of them are soft in structure and lime and grit-tempered. The clay colors are red, pink, gray, brown and in different tones of these colors. The mouth and the neck of the three samples and the entire surface of one specimen were covered with glaze. Additionally, on four samples the glaze was used as a decoration element in the form of strips. Unguentaria with handles, which are rarely encountered, are represented with a single sample here. The handles are in the form of non-functional basket handles. The limited information about the findspots and the fact that no analyzes were carried out regarding the material and the clay pits, and absence of a general analysis data did not make it possible to obtain information about the production center or the workshop. From the end of the 4th century BC to the end of the 2nd century AD, they continued their existence by undergoing changes in form. Considering the form differences occurred over the course of time, unguentaria were examined under two main types and ten groups. Although partially, it is possible to follow the chronological development of the groups regarding the dates of their emergence and discontinuation. However, the fact that some groups were used synchronously for a long time makes it difficult to make precise distinctions in dating. Numerous reasons such as the fashion of the period, necessities, demands, innovative and traditional craftsmen/workshops must have played a role in the form changes that did not occur sharply and in short time intervals.
Diyarbakır Arkeoloji Müzesi’nde bulunan pişmiş toprak unguentariumların incelendiği bu çalışmada, 25 adet eser iki farklı tipte değerlendirilmiştir. Unguentariumların çoğunun satın alma yoluyla müzeye kazandırılması, bunların ele geçtiği yerlerin belirlenmesini imkânsız hale getirmektedir. Fusiform olarak adlandırılan ilk tipe ait 19 adet unguentarium bulunmaktadır. Bunlar genel olarak MÖ 4. yüzyılın sonu ile MS 2. yüzyılın son çeyreği arasına tarihlenmektedir. Oldukça geniş tarih yelpazesine sahip fusiform unguentariumların killeri gri, kırmızımsı sarı, kırmızı, kahverengi, kırmızımsı kahverengi ve pembe renkte iken, astarları kırmızımsı kahverengi, kırmızı, gri, kırmızımsı sarı ve kahverengi tonlarındadır. Bu tipe ait 4 örnekte ağızdan boyna doğru inen kahverengi, kırmızımsı kahverengi ve kırmızı renkte akıtma vardır. Fusiforma ait örneklerin killeri kireç, gümüş ve altın mika ve siyah kum katkılıdır. Ağız çapları 0.9-2.9 cm, yükseklikleri 9.5-28 cm, kaideleri ise 2-2.6 cm arasında değişmektedir. Müzede ikinci tip olan bulbous forma ait 6 adet unguentarium bulunmaktadır. Kil renkleri kahverengi ve kırmızımsı sarı tonlarındadır. Astarları ise kırmızımsı sarı, kahverengi, kırmızımsı kahverengi ve sarımsı kahverengindedir. Yükseklikleri 8.8-14 cm, ağız çapları 1.5-3 cm, kaide çapları ise 1.8-3 cm’dir. Bahsedilen unguentariumlar MÖ 1. yüzyılın ilk yarısı ile MS 1. yüzyılın ortalarına tarihlendirilmiştir. Bazı unguentariumların müzeye aynı tarihlerde ve aynı kişiler tarafından sağlam olarak getirilmiş olması, bunların aynı yapı kompleksinde (mezar?) bulunmuş olabileceklerini düşündürmektedir.
The interpretation of pottery distribution patterns has always been an important analytical endeavour in archaeological approaches to the past. The spatial distribution of pottery has, for example, been queried to identify cultural zones, landscape use, activity areas, and patterns of trade and economic interaction. Pottery distribution patterns can indeed tell us an awful lot about the socio-economic, cultural and geo-political dispositions of the past. Researchers of Classical Greek and Roman pottery have in particular made great strides in this respect and significantly increased our understanding of not only the pottery itself but also the way in which it was produced, distributed, used and discarded. What have not yet received much attention, however, are the formation processes lying behind ceramic distribution patterns observable in the archaeological record. It is precisely with this issue that the present contribution is concerned and by focussing on the Hellenistic tableware distributions of four archaeological sites in (Western) Asia Minor, it will test the importance and role of contextualized human agency with regards to the formation of ceramic distribution patterns.
The work presents the results of the anthropological and paleopathological analysis carried out on human skeletal remains of an individual (T-173) found in a burial from the necropolis "sec-tor 96", Messina, Sicily, dating back to the Roman Empire (1 st century BCE-1 st century CE). The study aimed to acquire the information necessary for the reconstruction of the biological profi le. In fact, T173 is an adult male which is particularly interesting from a paleopathological point of view, showing skeletal anomalies from the cranial to the post-cranial skeleton probably caused by variations of genetic, neoplastic, articular and dental nature. Furthermore, the analyses have highlighted the possible cause of death, related to two perimortem traumatic lesions on parietal bones.
13 glass artifacts, evaluated within the scope of this study, were found from a chamber tomb unearthed in 2010 in the necropolis area of the Neapolis Ancient City, located within the borders of Yazıkent Town, Bozdoğan District, in today's Aydın Province. Among the mentioned works, there are various examples such as bowls, unguentariums and glasses, most of them; Conical body, pear-shaped body, miniature spherical body, tube-shaped and candelabra (bell) body, which is divided into various sub-types, form the vessel called unguentarium. The earliest example among the Neapolis artifacts is the bowl produced by mold making, which is understood to belong to the Hellenistic Period. All of the artifacts, except the bowl, were made by using the free blowing technique, which is thought to have originated in Syria in the 1st century BC. The works evaluated in this context; They were grouped typologically and dated as a result of analogical evaluations made with known examples in ancient glass art. It is understood that among the artifacts produced in a wide range of dates from the middle of the 2nd century BC to the 3rd century AD, especially the unguentariums are associated with burial rituals.
A Terracotta Mask From the North Necropolis of Aizanoi
Aizanoi is located on the Örencik Plain Plateau, within the borders of Çavdarhisar district, 48
km southwest of the Kütahya Province. In ancient times, the city was in the Phrygian Epictetos
region. Although the earliest data of Aizanoi are the findings dated to the Paleolithic period, the
earliest archaeological data belonging to the settlement are obtained from the mound on which the
temple of Zeus is located and they are dated to the Early Bronze Age. During the Roman Imperial
period, the city experienced its brightest era. Especially during the reign of emperor Hadrianus and
Antoninus, the increasing development in construction activities and transformation of Aizanoi
to a city that received intense migration, her a cosmopolitan structure. Until the middle of the 3rd
century AD, Aizanoi continued to hold her leading political and religious position in the region. At
the beginning of the 4th century AD, Aizanoi became a part of the Phrygia Prima province, which
constituted by combining Phrygia and Caria. The city has an ancient texture with examples of
public and religious architecture. In addition, it is an example of cultural heritage with its pastoral
structure, which includes examples of local civil architecture from the Turkish period. With these
features, it was accepted into the UNESCO World Cultural Heritage Tentative List on 12 April
2012. Excavations were carried out in the area defined as the "northern necropolis" between 2012
and 2017. The Northern necropolis is located at the rear side of the theater in the northern part of
Aizanoi and 1020 m above sea level. The depth of the graves is generally around 40-60 cm, which
is not a very deep dug for burial; on the contrary, burial was carried out close to the surface of the
soil. Determination of similar depth of graves throughout the north necropolis indicates that was
a conscious preference. According to the data, the burial in the Northern Necropolis began in the
late 2nd century BC and intensified in the 1st century BC and 1st century AD. Although it was rare,
burial activities continued during the 3rd century AD. The common form of burial was cremation
in from the 2nd century BC to the midst of the 1st century AD and then inhumation appeared in the
early 1st century AD. Dorsal laying is popular in the inhumation burials. The types of the graves
are simple earth, simple earth with plaque lid, shaft grave, chamber tomb and ostothece. The first two of these are the commonest type of graves in the Northern Necropolis. Both single and
multiple burials were found during the excavations. Grave good are divided into two as outside and
inside of the grave which includes terracotta figurines, pottery, glass, metal, bone, stone objects,
and coins. The Aizanoi mask was found in a simple earthen grave of two young adults with
destroyed skeletons in the Northern Necropolis in 2012. It has been observed that the first person
was a young woman and the second also a young person. Since the bones were scattered, the lying
direction or positions of the person is not clear. The grave goods are 5 iron nails, a bronze coin, a
terracotta mask, a few pots, a lamp, the fragment of unguentarium and 2 thymeitarion bases, which
were put outside of the grave an as offering. The terracotta mask was found in two pieces under the
leg bones of the person. Broken and missing parts of hair and face were restored and completed.
The terracotta mask found as a grave good should portray one of the characters of the Dionysiac
world with two lines of band above the forehead and small horns on the forehead. In this study, the
mask is examined in terms of iconography and in this context, its meaning and whom it portrayed
are discussed. Then, the reasons for placing the mask into the grave are emphasized. The grave
goods found inside and outside the tomb are also examined and the mask and tomb are dated.
Keywords: Terracotta Mask, Aizanoi, Grave, Dionysos, Satyr, Burial Customs, Necropolis.
Tripolis antik kentinde 2007-2009 yılları arasındaki kazı çalışmaları Denizli Müze Müdürlüğü başkanlığında, Ege Üniver¬sitesi, Edebiyat Fakültesi Arkeoloji Bölümü öğretim üyesi Aytekin Erdoğan’ın bilimsel danışmanlığında yapılmıştır. Söz konusu yıllardaki kazı çalışmaları kent yerleşim alanı içerisinde ve nekropolisin doğu bölümünde gerçekleştirilmiştir. Bu makalenin konusunu, 2007-2009 yıllarında, yerleşim alanı içerisinde ve nekropoliste yapılan çalışmalarda ele geçen pişmiş toprak ve cam unguentariumlar oluşturmaktadır. Bu unguentariumların büyük bir bölümü pişmiş topraktan yapılmıştır. Az sayıda ise cam örnek mevcuttur. Pişmiş toprak unguentariumlar iğ formda (düz dip, sivri dip), cam unguentariumlar ise farklı gövde profillerine sahiptir. Sivri dipli unguentariumlardan bazıları üzerinde monogram bulunmaktadır. Çalışmanın öncelikli amacı; 2007-2009 yıllarında ele geçen Tripolis unguentarumlarının tanıtılması hem benzerleriyle karşılaştırılması hem de birlikte bulunduğu diğer buluntularla dikkate alınarak incelenmesi ve tarihlendirilmesidir. Bu çalışma sonucunda unguentariumların M.S. 1. yüzyıldan M.S. 7. yüzyıla kadar farklı formlarda kullanılmaya devam ettiği anlaşılmıştır. Ayrıca Tripolis’te ele geçen unguentariumlar bölgedeki diğer merkezlerle birlikte ortak üretim merkezine sahip olduğu düşüncesini öne çıkarmaktadır.
Aizanoi is located on the Örencik Plain Plateau, within the borders of Çavdarhisar district, 48 km southwest of the Kütahya Province. In ancient times, the city was in the Phrygian Epictetus region. Although the earliest data of Aizanoi are the findings dated to the Paleolithic period, the earliest archaeological data belonging to the settlement are obtained from the mound on which the temple of Zeus is located and they are dated to the Early Bronze Age. During the Roman Imperial period, the city experienced its brightest era. Especially during the reign of emperor Hadrianus and Antoninus, the increasing development in construction activities and transformation of Aizanoi to a city that received intense migration, her a cosmopolitan structure. Until the middle of the 3rd century AD, Aizanoi continued to hold her leading political and religious position in the region. At the beginning of the 4th century AD, Aizanoi became a part of the Phrygia Prima province, which constituted by combining Phrygia and Caria. The city has an ancient texture with examples of public and religious architecture. In addition, it is an example of cultural heritage with its pastoral structure, which includes examples of local civil architecture from the Turkish period. With these features, it was accepted into the UNESCO World Cultural Heritage Tentative List on 12 April 2012. Excavations were carried out in the area defined as the "northern necropolis" between 2012 and 2017. The Northern necropolis is located at the rear side of the theater in the northern part of Aizanoi and 1020 m above sea level. The depth of the graves is generally around 40-60 cm, which is not a very deep dug for burial; on the contrary, burial was carried out close to the surface of the soil. Determination of similar depth of graves throughout the north necropolis indicates that was a conscious preference. According to the data, the burial in the Northern Necropolis began in the late 2nd century BC and intensified in the 1st century BC and 1st century AD. Although it was rare, burial activities continued during the 3rd century AD. The common form of burial was cremation in from the 2nd century BC to the midst of the 1st century AD and then inhumation appeared in the early 1st century AD. Dorsal laying is popular in the inhumation burials. The types of the graves are simple earth, simple earth with plaque lid, shaft grave, chamber tomb and ostothece. The first two of these are the commonest type of graves in the Northern Necropolis. Both single and multiple burials were found during the excavations. Grave good are divided into two as outside and inside of the grave which includes terracotta figurines, pottery, glass, metal, bone, stone objects, and coins. The Aizanoi mask was found in a simple earthen grave of two young adults with destroyed skeletons in the Northern Necropolis in 2012. It has been observed that the first person was a young woman and the second also a young person. Since the bones were scattered, the lying direction or positions of the person is not clear. The grave goods are 5 iron nails, a bronze coin, a terracotta mask, a few pots, a lamp, the fragment of unguentarium and 2 thymeitarion bases, which were put outside of the grave an as offering. The terracotta mask was found in two pieces under the leg bones of the person. Broken and missing parts of hair and face were restored and completed. The terracotta mask found as a grave good should portray one of the characters of the Dionysiac world with two lines of band above the forehead and small horns on the forehead. In this study, the mask is examined in terms of iconography and in this context, its meaning and whom it portrayed are discussed. Then, the reasons for placing the mask into the grave are emphasized. The grave goods found inside and outside the tomb are also examined and the mask and tomb are dated.
Antik kaynaklarda adı geçen ve MÖ 4. yüzyılın en önemli heykeltıraşlarından biri olan Praxiteles, içselliğin dışavurumu ile güzelliği adeta yeniden tanımlamıştır. Yaşadığı dönemde heykeltıraş olan babasının da ününü aşmış ve sanata adeta yeni bir soluk getirmiştir. Praxiteles’in büyülü dokunuşları kendisinin heykeltıraşlık sanatında “Olymposlu tanrıları göklerden yere indiren sanatçı” unvanını kazanmasını sağlamış, tanrı ve tanrıçaları sıradan, genç nitelikleri ile sergileyerek eserlerinde mermere yeni bir soluk kazandırmıştır. Eserlerindeki bu üslubu ile gerek yaşadığı döneme gerekse de kendinden sonra gelen heykeltıraşlara ilham vermiş ve unutulmazlar arasına girmiştir. Yunan ve Roma dünyasının en önemli eserleri arasında gösterilen ve Praxiteles’in ellerinde hayat bulan Knidos Aphrodite kült heykeli bu kapsamda bir dönüm noktasıdır. Antik dönemde yeni bir temanın yani çıplaklığın ilk örneği olan bu eser, yumuşaklığın ve zarafetin doruk noktasına eriştiği bir eser olarak tanımlanmıştır. Çıplak bir kadın figürünü gerçek boyutlarıyla ilk defa üç boyutlu heykele uygulamıştır. Gökyüzünü, denizi, yeryüzünü temsil eden tanrıça Aphrodite, bu eserle insanların ihtiyaçlarını, beklentilerini karşılayan renkli bir karaktere büründürülmüştü. Bu araştırmada Klasik Dönemin en ünlü heykeltıraşlarından biri olan Praxiteles’in Knidos Aphroditesi’ne yüklediği çıplaklık kavramının ötesinde toplumun sosyo-kültürel ve ekonomik yapısını nasıl etkilediğini ve mitolojik bir olgunun gerçekliğe dönüşümüne tanık olacağız.
Small pottery vessels of scented oil were discovered during salvage excavations held between 1960 and 2005 at Kiman Faris (Medinet El-Fayoum) led by the Inspectorate of Antiquities of Fayoum. This study aims to identify the differences between these vessels and compare them to similar examples from Egyptian sites and abroad. The majority of them are made of Egyptian fabrics, with both alluvial and marl clays. These vessels reflect the Greek influence on culture and technology, through perfumes and cosmetics during the Ptolemaic and Roman periods.
İzmir Müze Müdürlüğü tarafından gerçekleştirilen kurtarma kazısı sonucunda, Klazomenai yerleşiminin güneyinde, Urla merkez ile İskele Mahallesini bağlayan Ağaçlı Yol yakınındaki alanda, yeni bir nekropolis ortaya çıkarılmıştır. Ağaçlı Yol olarak isimlendirilen bu nekropolis, Klazomenai kentinin gömü alanlarının yayılımının daha geniş bir alanı kapsadığını göstermektedir. Kısıtlı bir zaman diliminde bu alanda yapılan kazı çalışmalarında, mezarlar ve bazı mimar unsurlar saptanmıştır. Bu çalışmada, nekropolis içerisinde tespit edilen mezarların tipolojisi ve mezar kontekstleri üzerinden bir değerlendirme yapılmış, Klazomenai mezarlık alanları içerisindeki önemi üzerine çıkarımlarda bulunulmuştur. Toplam on beş mezar incelenirken, lahit, çatı kiremidi, basit ve kremasyon olmak üzere dört farklı gömü tip tespit edilmiştir. Mezarlarla ilişkili çevirme duvarları nekropolis içerisindeki önemli bulgulardan biridir. MÖ 8. yüzyıl sonu, MÖ 7. yüzyıl başına tarihlendirilen banyo teknesi biçimli pişmiş toprak lahit mezar en erken gömü olarak kaydedilirken, MÖ 6. yüzyıla tarihlendirilen Klazomenai tipi lahit mezarlar baskın grup olarak tespit edilmiştir. Geç Klasik Döneme tarihlendirilen iki mezar ile Hellenistik Dönem’de kremasyon geleneğinin uygulandığı iki urne Klazomenai ölü gömme gelenekleri için yeni veriler sağlamıştır. Özellikle ölen bireyler için bırakılan gömü hediyelerinin ve bazı lahit mezarların stilistik açıdan bezeme zenginliği bu nekropolisi özel bir yere koymaktadır.
Amisos kentinin nekropol alanında ortaya çıkan yer altı kaya mezarı, ana mekân, defin nişleri ve klineleri ile kentin diğer yer altı kaya mezarı örnekleriyle benzer şekil ve yapım özelliklerine sahiptir. Mezar yapısı ayrıntılı olarak açıklanarak planın daha net anlaşılabilmesi için çizimlerle desteklenmiştir. Mezarda sadece pişmiş toprak amphora, unguentarium ve lagynoslar ele geçmiştir. Buluntuların mezardaki in-situ konumları, çizime işlenerek görsel olarak sunulmuştur. Mezarda ele geçen unguentariumlar, iğ ve torba gövdeli olarak iki farklı forma sahipken kendi içinde de çeşitli varyantları bulunmaktadır. Altı düz formlu olan amphora ise benzer örnekler ışığında değerlendirilmiştir. Ayrıca mezar buluntularının dönemsel özellikleri üzerinde kısaca durulmuş olup analojileri yapılmış ve böylelikle tarihlendirmeleri gerçekleştirilmiştir. Buluntular içinde bir tane unguentarium Geç Helenistik Dönem’e aitken diğer buluntular Roma İmparatorluk Dönemi’ne tarihlenmektedir. Böylelikle iki farklı döneme ait buluntuların ele geçmesinden dolayı mezarın hangi dönemde kullanıldığına ilişkin çeşitli çıkarımlarda bulunulmuştur. Özellikle Geç Helenistik Dönem’e ait bir buluntunun Roma İmparatorluk Dönemi buluntularıyla bir arada ele geçmiş olmasına ilişkin yorumlar gerçekleştirilmiştir. Ayrıca mezarın açık olan defin nişlerinin sonradan tekrar kullanılıp kullanılmadığına ilişkin çeşitli değerlendirmeler yapılmıştır. Bununla birlikte mezarın defin nişlerinde ve klinelerde define (ya da definlere) ait herhangi bir kemik kalıntısı ele geçmemiştir. Sadece ana mekânda çok az yoğunlukta kemik parçaları gözlemlenmiş olup bu duruma ilişkin bazı hususlara değinilmiştir. Mezardaki çeşitli verilerin değerlendirilmesi sonucunda mezardaki buluntuların yoğunluğu Roma İmparatorluk Dönemi’nin M.S. 1. – 3. yüzyıl aralığını ön plana çıkarmıştır. Mezar buluntularını, defin (ya da definler) için libasyon amacıyla kullanılmış birer sunu kapları olarak değerlendirilmiş ve mezarın, M.S. 1. - 3. yüzyıl aralığında kullanım gördüğü anlaşılmıştır. Bu çalışmada amaç, Antik Yunan - Roma dünyasının mezar tipleri ya da gömü adetleri/gelenekleri üzerine çıkarımlarda bulunarak bir değerlendirme yapmak değildir. Amisos nekropolünde ortaya çıkmış olan bir mezarı, buluntularıyla birlikte ele alarak değerlendirmek ve bölge arkeolojisi açısından gün ışığına çıkarmaktır.
The children’s graves from the cemetery at Apulum-Dealul Furcilor are a category of archaeological contexts that is worth studying because too little is known about the funerary treatments of the children from Roman Dacia. These graves contain the material remains of a number of practices that could indicate the perceived social identities of the child and the mourners. These coded identities can be deciphered by using statistical analyses, the process of understanding the archaeological assemblages being eased in this way. However, a proper interpretation of these contexts requires the incorporation of existing knowledge about the status of the Roman children, their activities, their surrounding material culture and the way in which it was handled, their obligations and rights, the relations with the parents and different relatives, etc. Therefore, the study of this theme could open many doors towards other related subjects.
Yeni Foça-İzmir karayolunun batısında, Kyme Antik Kenti’nden yaklaşık 1 km uzaklıkta, kentin güney nekropolisi içerisine giren tepelerin batıya bakan yamaçları Batı Liman Nekropolisi olarak isimlendirilmiştir. 2011 yılında yürütülen kazı çalışmalarında, nekropolisin batı yamaçlarını kapsayan üçüncü derece taşınmazda mezarlara ulaşılmış, bu çalışmada tespit edilen mezarların tümü incelenmiştir. Kazısı yapılan alanda toplam 34 mezar ortaya çıkarılırken, anakaya ve toprak çukurlar içerisinde olmak üzere, mezarların tümünde inhumasyon geleneği uygulanmıştır. Bireylerin bu çukurlara defin edilmesinin ardından, üzerleri bir ila beş arasında değişen kireçtaşı plakalar ve çatı formu verilerek yapılmış çatı kiremitleri (stroterler) ile kapatılmıştır. Buluntu kontekstlerine sahip mezarlar sayesinde kronolojik bir değerlendirme yapıldığında, nekropolisteki en erken gömü MÖ 5. yüzyıl ikinci yarısına tarihlendirilen kireçtaşı plaka kapaklı mezarlar ile temsil edilmektedir. MÖ 4. ve 3. yüzyıllarda kısmen baskın bir gömü yoğunluğunu olduğu saptanırken, MÖ 2. yüzyıl ortası ve sonrasına ait mezarlar geç gömüler olarak değerlendirilmektedir. Bunun yanı sıra, kazısı yapılmış ve kısmen yayınlanmış diğer Kyme nekropolisleriyle benzerlikleri ve farklılıkları karşılaştırmalı olarak ele alınmıştır.
ResearchGate has not been able to resolve any references for this publication.