Książka jest próbą pedagogicznego odmyślenia Edukacji (pisanej wielką literą) jako czegoś, co jedni ludzie robią innym w trosce o ich człowieczeństwo, albo o świat „ludzkich spraw”, do którego Ci pierwsi zostają zaproszeni, a także próbą myślenia o rzeczywistości w kategoriach edukacyjnych wydarzeń współtworzonych zarówno przez ludzi, jak i nie-ludzi. Jest o tym, że wychowywanie i kształcenie to zawsze również robienie czegoś innego (a właściwie, zawsze najpierw jest robieniem czegoś innego, zanim stanie się edukacją), a edukowanie to nie jedynie oddziaływania na serca i umysły ludzi, ale zmienianie świata na wiele różnych sposobów: to podnoszenie temperatury otoczenia (np. przez ciała uczniów i nauczycieli), to zmiana składu powietrza (zmiana tlenu w dwutlenek węgla), to zmienianie położenia przedmiotów, tworzenie rzeczy, zużywanie energii elektrycznej, to produkowanie spalin… Edukowanie to dodawanie do świata całej masy różnych bytów w tym samym ruchu etc.
Cel mojej książki jest podwójny. Po pierwsze, chodzi o zbadanie podstawowych założeń pedagogiki antropocentrycznej, pokazanie ich konsekwencji i osłabienie wrażenia ich oczywistości. Ta część wysiłku może być rozumiana w kategoriach klasycznej pracy krytycznej w sensie kantowskim. Chodzi więc o poruszenie kwestii warunków możliwości pedagogiki antropocentrycznej. Ważnym zadaniem tej części pracy jest także osłabienie głęboko zakorzenionych i uznanych założeń dotyczących tego, "po co jest pedagogika". Po drugie, chodzi o wskazanie możliwości pedagogiki, która nie byłaby antropocentryczna, lecz oparta na innych zasadach.
Podstawą teoretyczną książki są prace badaczy związanych z krytycznym posthumanizmem, nowym materializmem (Barad, Bennett, Braidotti, Haraway, DeLanda), ontologią zorientowaną na rzeczy (Harman, Bryant, Bogost,), teorią aktora-sieci (Latour, Law, Callon, Mol).
The purpose of my book is dual. First, it is about exploring the basic assumptions of anthropocentric pedagogy, showing their consequences and weakening the impression of their obviousness. This part of the effort can be understood in terms of classic critical work in the Kantian sense. It is therefore about raising the issue of the conditions for the possibilities of anthropocentric pedagogy. About examining what needs to be accepted in order to be able to place yourself inside it in axiological, ontological and methodological dimensions. An important task of this part of the work is also to weaken deeply rooted and recognized decisions regarding “what pedagogy is for”. Secondly, it is about pointing out the possibilities of pedagogy that would not be anthropocentric but based on other principles. The theoretical basis of the book is the work of researchers associated with critical posthumanism, new materialism (Barad, Bennett, Braidotti, Haraway, DeLanda), OOO (Harman, Bryant, Bogost), Actor-Network Theory (Latour, Law, Callon, Mol).